Chapter four|Part one|Run train, run.

Ik besluit een bad te nemen en gooi hem vol met alles wat maar lekker ruikt. Uiteindelijk achtervolgt de geur van rozenblaadjes en lavendel me overal. Ik heb besloten mijn leven nog even goed te leven en doe alles wat ik nooit heb kunnen doen. Ik trek de kast nog eens open en ga staan voor alle jurken. Het zijn er te veel om te dragen maar ze zijn allemaal mooi. Ik laat een jurk bezet met steentjes door mijn handen gaan. Hij reikt tot de grond en ik voel dat het veel te zwaar is voor nu. Uiteindelijk besluit ik een roze jurk te pakken. het is kort en erg geruststellend. Ik kies een roze haarband met bloem erbij uit en pak de mooiste zilveren armband die ik ooit heb gezien erbij uit. het past perfect bij mijn ketting en hoop dat het ook mee mag de arena in.
Op dat moment terwijl ik in gedachte verzonken ben word er op de deur geklopt. Ik vraag me af wie het is. Ik trek de deur open en staar in Cato's ogen. Ze zijn warm maar ook erg bang. Hij loopt binnen en kijkt naar mijn jurk. 'Ever, je ziet er prachtig uit.' 'Op dit moment alleen van buiten.' Hij begrijpt wat ik bedoelt en loopt naar me toe. Hij pakt me vast en kijkt me in mijn ogen aan. 'Misschien helpt dit.' Hij geeft me een kus. Nog nooit heb ik me zo warm gevoeld. Eindelijk heb ik wat ik wil. Maar tegelijkertijd voel ik me ook schuldig tegen Lively. Ze zal nooit weten wat we zullen denken omdat ze alleen maar de buitenkant ziet. Ze zal nooit meer met ons praten.
'Ever, je bent de mooiste vrouw op de hele aarde. En als het had gekunt wilde ik mijn leven met je delen.' 'Doe dat dan de laatste dagen.' beaam ik. Als we voor de rest van ons korte leven als stel door kunnen gaan is mijn leven al een stuk beter. Hij zoent me nogmaals en dit keer met nog meer passie. Het gekke is dat liefde echt van zelf gaat en onvoorspelbaar is. Net zo onvoorspelbaar als de uitslag van de boete.