Chapter three|Part two|farewell

De trein, een afzichtelijk capitool ding, staatstomend en al te wachten totdat wij in zullen stappen. Ik wil niet maar weet dat ik onmogelijk weg kan rennen; Ik zal onmiddellijk doodgeschoten worden. Ik blijf dicht bij Cato en knijp in zijn hand. Hij heeft het ook moeilijk, zie ik in zijn ogen. Hij zal zijn kleine zusje achter moeten laten. Een erg zware taak voor hem. Zijn zusje betekent veel voor hem, dat is een ding dat ik zeker weet. Ik heb haar nog zien huilen vanaf het podium. Ze leek zo zwak. Ik denk aan mijn broer. Hij leek ook zwak. Ik ben bang wat er met hem zal gebeuren na mijn dood. Hij zal waarschijnlijk erg verdrietig zijn en dit ophopen tot hij depressief is.

We worden de trein ingeleid en worden gevraag nog even voor een foto te blijven staan. Ik zet mijn meest zelfverzekerde en arrogante blik op in hoop dat alles wat ik doe voor meer sponsors zorgt. het duurt niet lang. Maar er worden genoeg foto's genomen. We zullen in de geschiedenis boeken gaan als eerste tributen. Wow, wat een eer zeg. Ik draai me om als ik een teken krijg en loop naar binnen. het ziet er overal chic en comfortabel uit. Stoelen van zilver met leer bekleed. Kandelaren van goud en tapijt dat zo rood is al bloed. het matcht prachtig. Ik vraag me af welke psychopaat alles heeft uitgezocht. President Fox? wat een afschuwelijke vrouw... De roodharige presidente die ons goed wist te zieken.

Onze mentor Remington een door het Capitool aangestelde mentor doet zijn best ons gerust te stellen. Voor zijn afkomst is hij erg vriendelijk.
'Heb je Kinderen?' vraag ik uiteindelijk aan Remington. 'Ja een dochter van jou leeftijd. Haar naam is Glitz.' Ik walg bij die naam. De bewoners van het Capitool zijn echt afschuwelijk in namen. 'Jullie vinden de namen die wij bedenken maar stom, toch?' Hij kijkt eerlijk en oprecht naar me. Ik moet werl eerlijk zijn. 'Ja, eerlijk gezegd wel.' 'Maar namen zeggen niet alles,' zegt hij. 'Kom, kom!' Emerald trekt me mee en duwt me mijn kamer in. het is groot en ruim. Beschikt over een eigen Tv een grote kast en een luxe badkamer. 'Vind je de kamer mooi?' vraagt Emerald. 'Mooi, het is zo ruim.' Ik hoop dat ze snel weg is.
'Kies maar een jurk uit voor het diner,' zegt ze. 'Je vindt ze vast prachtig.' ik knik en loop naar de kast. Er liggen haarbanden en alle sieraden die bij elkaar duizenden dollars waard zijn. 'Alles is op jou afgestemd terwijl jij net was uitgeloot,' ze glimlacht als een klein kind in een snoep winkel en loopt weg.