W93

De rest van de dag bleef Bloom in haar kooi, behalve voor het eten. Hoewel ze het gisterenavond nog zo’n ramp vond om opgesloten te zijn, had ze er nu geen enkel probleem meer mee, ze wist dat het bijna voorbij was.
Na het avondeten stond Faragonda op.
“Het is tijd”, zei ze. Bloom en Flora knikten. Iedereen omhelsde Bloom een voor een en wenste haar succes.
“Doe Daphne de groeten van ons”, zei Marion.
“Zal ik doen, mama”, beloofde Bloom. Ze werd nu echt wel nerveus.
“Het komt goed, Daphne weet wat ze doet”, zei Sky. Hij gaf Bloom voorzichtig een zoen. Bloom sloeg zijn armen om hem heen.
“Laatste kans om een monstertje te verwennen”, grinnikte ze. Dat liet Sky zich geen twee keer zeggen, hij kuste Bloom zonder aarzelen.
“Kunnen we?”, vroeg Faragonda. Bloom en Sky lieten elkaar los.
“Tot morgen allemaal”, zei Bloom, en ze vertrok met Flora en Faragonda. Ze hadden een lange wandeling voor de boeg en het bos waar ze door moesten was niet zonder gevaar.
En inderdaad, toen ze ongeveer halfweg waren werden ze aangevallen door enkele wezens die in het bos woonden. Bloom schrok zo erg toen ze werden aangevallen dat ze ontplofte, ook uit woede omdat Faragonda, die toch wel redelijk belangrijk voor haar was, werd aangevallen. Flora wikkelde Bloom snel in een doornstruik terwijl Faragonda zichzelf verdedigde. Daarna vochten Flora en Faragonda samen tegen de monsters, die al snel afdropen.
“Daarom dat ik jullie niet alleen liet gaan”, verklaarde Faragonda.
“Gelukkig maar”, zuchtte Flora. Ze knielden bij Bloom, die langzaam weer normaal werd.
“Gaat het?”, vroeg Faragonda.
“Ja hoor”, knikte Bloom, en kwam recht. Gedrieën trokken ze verder naar het Rocaluciameer.