W92

Faragonda wachtte geduldig tot ze werd afgelost door Stella, die nu ook weer regelmatig de wacht hield bij Bloom aangezien ze weer kon zien. Bloom sliep rustig toen Stella aankwam.
“Fijn dat je er bent, Stella”, glimlachte Faragonda. Stella geeuwde.
“Alles goed met Bloom?”
“Kan niet beter”, vertelde Faragonda. “Daphne is in haar droom verschenen, ze gaat Bloom helpen de betovering te verbreken, morgenavond al.”
“Geweldig”, zei Stella, opslag vrolijk en klaarwakker.
“Ik ga een aantal zaken regelen, Stella, tot morgen”, zei Faragonda, en ze ging de school in.

De volgende ochtend was Bloom vroeg wakker, en in een geweldig goed humeur. Ze was natuurlijk ook wel wat zenuwachtig, maar er was niemand die dat vreemd vond.
“Zeg, waar is Flora eigenlijk?”, vroeg Helia na een tijd. “Zo lang slaapt ze gewoonlijk nooit.”
“Nee, maar dan is er ook niemand die haar wekker af zet”, merkte Faragonda op, die net aan kwam gewandeld.
“Juffrouw Faragonda, is alles in orde?”, vroeg Bloom.
“Ja hoor”, glimlachte Faragonda. “Jij blijft vandaag wat meer in je kooi dan gewoonlijk, zodat Flora zich niet hoeft te vermoeien. Vanavond brengen Flora en ik je naar Daphne, en we zorgen dat er niemand in de buurt komt.”
“Bedankt”, zuchtte Bloom.
“Zenuwachtig?”, vroeg Faragonda.
“Toch wel een beetje ja”, gaf Bloom toe.
“Sorry dat ik zo laat ben!”, Flora kwam aangelopen.
“Kan ook niet anders, ik had je wekker afgezet”, zei Faragonda.
“Maar… Waarom? Nu moest Bloom zo lang wachten.”
“Flora, dat geeft echt niet hoor”, zei Bloom. “Ik denk niet dat ik vandaag veel uit mijn kooi kom.”
“Hoezo? Waarom niet?”
“Omdat jij niet vermoeid mag raken, Flora”, zei Faragonda. “Jou hebben we vanavond nodig.”
“Daphne gaat haar helpen”, zei Marion.
“En jij en Faragonda moeten haar brengen”, vulde Oritel aan. Flora begon te juichen van blijdschap en viel in Helia’s armen.
“Zo blij dat ik terug normaal wordt?”, vroeg Bloom plagend aan Flora.
“Ja, euh, nee, euh…”, stamelde Flora. “Ik bedoel, natuurlijk ben ik daar blij om, maar het zou zo geweldig zijn om terug vrij te zijn, niet meer op jou te moeten letten, me niet meer schuldig te hoeven voelen omdat je in je kooi zit doordat ik te moe ben…”
“Flora, je hoefde je daar echt niet schuldig om te voelen hoor”, zei Bloom zacht. “Je deed al meer dan ik kon vragen.” Bloom reikte haar hand door de traliën en Flora nam hem aan. Ze glimlachten naar elkaar. Nog even en alles was voorbij.