The Call

Thuis kon ik maar niet stoppen met nadenken.
Was ik wel duidelijk geweest? Of juist te overdreven? Wat moest ik doen als ze me helemaal niet meer belde?
De volgende avond ging mijn mobieltje af. Ik wachtte drie seconden en nam toen op. Zou ze…?
‘Met Jacob,’ zei ik ademloos.
‘Eh, hoi Jacob. Met Juna,’ klonk haar stem onzeker aan de andere kant van de lijn.
‘Hé!’ zei ik. Ik deed mijn best om zo verbaasd mogelijk te klinken. ‘Leuk dat je belt. Alles goed?’
‘Ja, met jou?’
‘Prima.’ Heel even leek het erop dat dit zo’n ongemakkelijk gesprek zou gaan worden, maar toen ik de eerste melige opmerkingen in de strijd gooide, begon ze te lachen en daarna konden we gewoon heel ongedwongen kletsen.
‘Zullen we een keer iets leuks gaan doen?’ vroeg ik luchtig na haar zoveelste lachuitbarsting.
‘Leuk!’ zei ze enthousiast. Mijn hart miste een slag.
‘Volgende week vrijdag naar de film? Ik haal je wel op,’ bood ik aan.
‘Gezellig, doen we!’
Nadat ik nog even met haar had gepraat, kon ik zielsgelukkig ophangen. Ze wilde me zien!
Volgende week vrijdag! En ze lachte zo leuk… Een aanstekelijke, lieve lach, waar je moeilijk niet van kon houden. Ze was gewoon geweldig, punt.
De hele week was ik één bonk zenuwen. Ik probeerde haar een paar keer te bereiken, maar kreeg steeds de voicemail. Uiteindelijk werd ik gek van mijn eigen gedachten en ik was dan ook helemaal opgelucht toen het vrijdag avond was en ik voor de bakkerij stond en haar naar buiten zag komen, met die lieve glimlach van haar.
‘Hoi,’ zei Juna vrolijk. ‘Sorry dat ik niet op kon nemen, maar het was elke keer weer megadruk en ik was steeds zó moe!’
‘Geeft niet, geeft niet,’ wuifde ik het weg en omhelsde haar even. ‘Goed je te zien.’