029*

'Wie was dat meisje?' Vroeg ik achterdochtig. 'Gewoon, een van mijn vorige vriendinnen,' antwoordde hij zonder me aan te kijken. 'Heb je daar weer contact mee?' 'Nee! Crissie, ik zou je nóóit verraden! Dat weet je toch?' Dit keer keek hij me wel aan. 'Maar waarom dan háár?' Ik was nieuwsgierig. 'Het liep nogal fout tussen ons, ze was zeg maar... niet het goede soort...' 'Niet het goede soort?' 'Ja, je weet wel. Een... hoer.' Hij had hier moeite mee. Ik besloot om even over te stappen op een ander onderwerp, 'laten we maar iets anders zoeken,' zei ik, en ik drukte een vluchtig kusje op zijn wang. Een beetje ontzet keek hij me aan, maar volgde me toen richting de volgende deur, waar waarschijnlijk wéér een gang achter zat.

Ja, hoor. Ik had gelijk. Weer een donkere gang, zonder verlichting dit keer. Ik begon de hoop te verliezen. 'Tom, ik weet zeker dat we hier niet weer uitkomen!' Gefrustreerd leunde ik tegen de muur aan en wreef even over mijn gezicht. Mijn keel brandde, en ik hield met moeite al ongeveer een half uur mijn tranen binnen, maar ik kon er niet meer tegen. Tranen stroomden nu over mijn wangen en vielen langs mijn lange haar naar beneden. Tom sloeg een arm om me heen en drukte me beschermend tegen hem aan, dat deed hij altijd. Voorzichtig plantte hij een paar kusjes op mijn hoofd en maakte ronde bewegingen met zijn hand over mijn rug. 'Elk gebouw heeft een deur, die vinden we hier ook. Kijk, het is alweer bijna ochtend.' Ik draaide mijn hoofd en mijn ogen vonden een klok vlak langs de plaats waar we stonden. Vijf uur. 'Tom?' Fluisterde ik zachtjes. Ik voelde zijn hoofd naar beneden draaien, terug naar mij. 'Wat zou er gebeuren als het licht is?' Even was hij stil en zette zijn kin op mijn hoofd. 'Weet ik niet...'

Zo bleven we een tijdje staan, tegen elkaar leunend, minuten die voorbij streken, maar niet snel, tergend langzaam zelfs. Tot een geluid ons deed verstijven, een geluid dat we deze nacht al zo vaak hadden gehoord, dat betekende dat er iemand aanwezig was. Schrapende geluiden van een bed, dat steeds maar weer door wordt geschoven. Ik zette mijn nagels in Tom's vel, die nu ook met ingehouden adem zijn greep rond mijn middel stevig verstrakte. Een paar seconden keken we elkaar aan, tot we elkaar meetrokken, half struikelend, de volgende gang in, weg van het geluid, weg van het onbekende. Op zoek naar vrede, vrijheid en veiligheid. Op zoek naar leven, en weg van de dood.



Hm, ja, wat zal er nu gaan gebeuren?
Jammer dat school weer begint ):
Dan kan ik nu niet meer zoveel schrijven, veel minder dan nu ):
Alsjeblieft wat meer reacties??