005

Verstijfd sta ik aan de grond genageld als hij zijn vraag nog een keer herhaald. ‘Heb je me gemist?’ Herhaald hij. Zijn ogen kijken me onderzoekend aan. Als ik na twee minuten nog geen antwoord heb gegeven geeft hij me een duw. ‘Ga je nog antwoord geven? Of ga je naar me blijven staren alsof je een spook ziet.’ Zijn stem klinkt geïrriteerd. Ik wankel achteruit en hij zet een stap naar voren. ‘Wa- wa –wat moet je hier?’ Mijn stem slaat over en klinkt onzeker. ‘Ik ben hier voor jou, gewoon om praten.’ Hij kijkt me aan met een gemene grijns. Langzaam loop ik achteruit om de deur naar de woonkamer open te doen. Als ik er bijna ben wordt ik aan mijn haar naar voren getrokken. ‘Ik dacht het niet.’ Hij trekt me het huis uit en sleept, me nog steeds aan mijn haar, mee. ‘Ik heb een verassing voor je.’ Zegt hij en kijkt me aan. ‘Wat voor verassing?’ Ik probeer mijn stem zeker te laten klinken, maar mijn ogen stralen alleen maar angst uit. ‘Dat zal je vanzelf zien.’ Hij trekt me een bocht om en neemt me mee het bos in. Doordat hij nog steeds mijn haar vast heeft kan ik niet gewoon rechtop lopen en struikel over losse takken die ik niet kan zien. Opeens staan we met een ruk stil. ‘Kan je niet even gewoon doorlopen zonder overal over te struikelen?!’ Zijn stem klinkt woedend en zijn ogen bevestigen dat hij niet erg geduldig is. ‘Ik zal het proberen.’ Mijn stem is niet meer dan een fluistering. Als we verder lopen struikel ik nog steeds over los liggende takken. Ik hoor hem snuiven bij iedere keer als ik struikel. Na ongeveer tien minuten staan we weer stil. Hij doet me een blinddoek voor zodat ik niets meer kan zien. Ik hoor een deur open gaan en ik wordt ruw naar binnen geduwd. Doordat ik niets kan zien struikel ik over het opstapje en val hard op de grond. ‘Dat is je verdiende loon.’ Dit keer is het een andere stem die ik niet herken. ‘Je dacht vanmiddag je weekend eens goed te beginnen, maar dat heb je mis.’ De stem klinkt mysterieus. Mijn angst groeit met de minuut en verschillende vragen dwalen door mijn gedachten. Mijn blinddoek wordt weggehaald en angstig kijk ik om me heen. De personen komen dichterbij en één van hen heft zijn hand op. Bang krimp ik in elkaar en wacht op de klap.

Believe in miracles, but don't depend on them