When I'm Gone

Het is middag en het is tijd voor de lunch.

Zoals gewoonlijk eet ik alleen een broodje en een glaasje water , Iedereen kijkt me op een moment aan alsof ik een gek ben.

Ongelijk kan ik ze niet geven maar ik voel me heel erg ongemakkelijk als ze me zo aanstaren. Na een tijdje vraag ik 'wat is er nou?' Maar niemand zei wat en ging eten.

En op dat moment barste ik uit in tranen en pak een mes van de tafel en zet het bij mijn nek als iedereen het ziet schrikken ze en een van de vrouwen die er werkt zegt voorzichtig 'Angelique leg dat mes weer terug op tafel' maar ik negeerde haar en maakte een klein sneetje in haar nek en zegt alleen ik doe het hoor mijn tranen in mijn ogen. Op dat moment rent er een mevrouw op me af en pakt het mas af en legt hem weer terug en kijkt de rest in de kamer en zegt dat iedereen weer moet eten en dat ze even met me ging praten in een andere kamer, ik protesteerde maar ze dwingt me om mee te gaan en deze keer wel moet praten. Ze pakt me bij mijn hand en neemt me mee naar mijn kamer. En laat me op mijn bed ploffen. wij weten allemaal wel dat je het heel moeilijk hebt... Begint ze maar zelfmoord is geen optie nooit vergeet dat nou niet , en ik zeg met een rustig stemmetje 'iedereen weet het maar niemand weet hoe het is' en dan is het een tijdje stil 'iedereen moet een kans hebben om een goed leven te hebben die heb ik niet meer tot die dag het leven heeft geen betekenis voor me' en de zuster kijkt uit het raam als je echt zo over denkt moet ik een professional inschakelen om je te helpen pak je spullen maar alvast zegt ze alleen nog maar en loopt uit de kamer en doet de deur met een klap dicht.

Toen ik nou eenmaal haar voetstappen niet meer hoorden pakte ik gelijk mijn spullen in een klein rugzakje het enige wat ik heb zijn mijn kleren en een foto met mkijn ouders en mij. ik knoop mijn lakens aan mijn bed en laat me naar beneden glijden , gelukkig zit ik op de eerste verdieping dus kan ik er af springen zonder wonden. Als ik eenmaal naar het pand kijk zeg ik het vaarwel en loop rennend naar de koude wrede buitenwereld dat ik niet ken.