Chapter 7.

Draco POV.

Zin om naar Potions te gaan had ik niet meer. In plaats daarvan zwierf ik een beetje rond over het terrein van Hogwarts , niet wetend wat te doen. De behoefte om te weten wat ze dit keer weer van plan was, was gewoon te groot. Zij bracht mijn hoofd op hol.
En ik zou daar gebruik van maken voor de tijd dat het duurde. Want diep van binnen wist ik dat het niet eeuwig kon duren. Zowel haar als mijn ouders waren Deatheaters, en op een dag zouden we gedwongen worden om ons ook aan te sluiten bij de The Lord.

Een diepe zucht verliet mijn mond. Ons aansluiten bij The Lord..
The Lord had altijd een zwak gehad voor types zoals Bellatrix. Maar geloof me wanneer ik zeg, dat Bellatrix niks is vergeleken met Kota. Het meisje waar ik zo van hou, heeft een kant, een duistere kant die je niet wil mee maken.
Ja.. Kota zou het goed doen bij The Lord. Maar ik? Het was niets nieuws dat The Lord mijn ouders grotendeels beschouwde als nutteloos.
Ze maakte het me er niet makkelijker op. En het idee om Kota te verliezen was beangstigend.

Langzaam liet ik me zakken en ging zitten op het gras. Ik sloot mijn ogen en genoot van het feit dat alles nog zo was zoals het zou moeten zijn. Ik sta me zelf toe om aan een mooi moment met haar te denken.

‘’Aaaah neee Dray dat kietelt, aah hahaha nee hahaha’’. Ze Gilde het uit van het lachen en zette het op het rennen. Ik keek naar haar lange glinsterende haren die op en neer zwaaide en haar prachtige figuur. 10..7…6…5…2…1, Hier kom ik! Lachend rende ik achter d’r aan en zag nog net hoe ze de keuken in glipte. Zo stil als ik kon sloop ik naar binnen en… FLAtschhH…

‘’High five, Lucius,’’. Zei ze lachend. Verbaasd keek ik naar mijn vader, bij wie de tranen in zijn ogen stonden van het lachen. ‘’Dat heb ik nou altijd al eens willen doen’’! Zei hij lachend. Ook ik begon nu te lachen.

‘’Wat is hier aan de hand?’’ geschrokken stond mijn moeder in de deuropening. Waarna Kota, mijn vader en ik elkaar aan keken en weer in lachen uitbarsten. Mijn moeder liep naar me toe en pikte een kers van mij hoofd af, waardoor Kota en mijn vader nog harder moesten lachen. Vervolgens pakte Kota me bij mijn arm en trok ze me mee de gang op, een lachende vader en een verbaasde moeder achterlatend in de keuken. Giechelend trok ze me door de gangen heen, tot ze plots bleef staan. ‘’Dray’’.’’ Heb ik je al verteld dat ik van taart hou?’’. Ze ging op d’r tenen staan en gaf me een kusje op m’n neus. Speels en ondeugend keek ze me aan en hand in hand liepen we verder door de gangen.’’

Ik opende mijn ogen weer en een verdrietige glimlach siert mijn gezicht. Ja, dat was zeker een mooi moment. Toen mijn vader nog lachen kon..
Langzaam stond ik op en liep weer richting het kasteel, het zou nu toch wel weer etenstijd zijn.