003.

Pov. Harry Styles
‘Is iedereen klaar voor vertrek?!’ roept James naar boven. ‘Ja!’ roept iedereen. En even later zitten we met z’n zessen in de auto. Op weg naar de haven, om daar met de boot naar Nederland te gaan. Ik pak m’n iPod en zet wat muziek op. Niet veel later val ik in slaap.
‘Harry, Harry, Harry!’ het geroep wordt steeds harder, ‘Harry!!’ ‘Huh?! Wat is er?’ Ik open m’n ogen en kijk recht in het glimlachende gezicht van Louis. ‘We zijn er, schone slaper.’ ‘Wat?! Nu al…?’ ‘Ja, je bent al op het begin van de reis in slaap gevallen.’ Ik vorm een ‘o’ met m’n mond. ‘Stap nou maar uit. Je spullen staan al binnen.’ ‘Oké, dank je, Lou.’ zeg ik. Ik stap uit en loop samen met Louis de lange oprit van het huis op. ‘Woow.’ zeg ik. ‘Mooi huis, hè?’ vraagt Louis lachend. ‘Ja, zeg dat wel.’ Het is geen groot huis, maar een normaal, modern huis, het is wit geverfd en heeft heel veel ramen. Daar houd ik van. Veel licht in een huis. ‘Harry, loop eens door. Ze zitten nu al bijna 10 minuten op ons te wachten met het eten.’ ‘Oow, sorry. Dat wist ik niet.’ zeg ik beschaamd en snel lopen we door. Als Louis de voordeur openmaakt, dringt de geur van spaghetti bolognese m’n neusgaten in. Meteen versnel ik m’n pas. Ik ben gek op spaghetti bolognese. Eenmaal in de keuken aangekomen, wil iedereen net beginnen met eten. Ik loop naar de man en steek m’n hand uit. ‘Harry Styles.’ zeg ik. ‘David Verbruggen, aangenaam. Dit is mijn dochter, Alyssa.’ En hij wijst naar het meisje wat naast hem zit. ‘Heeey Alyssa.’ ‘Hoi.’ zegt ze verlegen. ‘Vind je het erg als ik naast je kom zitten?’ ‘Nee, hoor.’ zegt ze bijna onhoorbaar. ‘Oké.’ zeg ik en plof naast haar neer op de lege stoel. ‘Harry, wil je ook wat spaghetti?’ vraagt David. ‘Graag.’ zeg ik en ik steek m’n bord uit, zodat David er spaghetti op kan scheppen. ‘Dank u.’ zeg ik beleefd. Alyssa giechelt zacht. Aah… Zo schattig. Iedereen zit gezellig te kletsen, dus besluit ik maar om een gesprek te beginnen met Alyssa. ‘Dus…’ stamel ik, waar moet ik met iemand over beginnen te praten die ik nog niet eens ken… ‘Dus…’ zegt ze zacht. Daarna schieten we in de lach. Als ik naar haar kijk, zie ik allemaal kleine fonkeltjes in haar helderblauwe ogen. Als ze merkt dat ik naar haar zit te staren, krijgt ze blosjes op haar wangen en draait ze haar hoofd weg.