Chapter one.

"Nee serieus waarom deed je dat, wat dacht je wel niet!?" Ik was zo boos op Shannon, zegt ze opeens dat ze me heeft opgegeven voor Made. Ik heb niet eens talent. "Je wilt toch zo graag zingen, beroemd worden? Nou dat heb ik gezegd, en doe is rustig de kans dat je wordt uitgekozen is heel klein. Geloof mij maar er zijn zoveel meiden die zichzelf opgeven met hun geweldige zangtalent." Shannon klonk zo rustig, net alsof ze niks had gedaan ,en daar ergerde ik me aan. Ja de kans is klein, maar toch is de kans er, en ik kon niet eens zingen... "Je bent toch zo dol op het programma? Dus wat is het probleem." Hoe kon Shannon nou zo dom zijn. Ze wist dat ik iedere fotocamera ontweek, moet je voorstellen een programma dat me 80 dagen lang volgt en dat uitzendt. "Hoeveel redenen wil je hebben, ik heb er genoeg hoor. Ten eerste dan kom ik op tv, zo'n apparaat waarop iedereen je kan zien, ten tweede krijg je zo'n coach die alleen maar kan zeiken en ten derde.." Ik kon me zin niet eens afmaken want Shannon schreeuwde erdoorheen. "Oke sorry Yasmine ik dacht gewoon dat je het leuk zou vinden, maar dat is dus niet zo dat weet ik nu ook wel. Maar ik heb je nu al opgegeven er is niks meer aan te doen. Geloof me, je wordt niet uitgekozen. Ik heb niet eens goede redenen in de brief gezet." Ik zag in der ogen dat ze aan het liegen was. Shannon kon zo goed overdrijven, waarschijnlijk stond die hele brief vol met hoe graag ik dit wel niet wilde, dat ik altijd aan het zingen was, dat ik mijn vriendinnen altijd vertelde hoe graag ik dit wel niet wou en dat ik me hele leven al op een nep podium stond optetreden. Oke ik geef toe dat ik dat wel eens heb gedaan. Maar ik was vijf toen niet 18. Maar eigenlijk wil ik er niet meer over nadenken, het zal gebeuren of niet. Dan maar hopen dat ik geen mail krijg, of dat ik niet ergens onverwacht op het podium wordt geroepen. Wat ik dus ook zo dom vind, die mensen geven zichzelf op worden ze ergens naar voren geroepen en dan weten ze niet waarom dat gebeurt, zo dom vind ik het. Mijn goede humeur was verpest, ik had eigenlijk helemaal geen zin meer in Shannon en had haar het liefst weggestuurd, maar ze bleef hier logeren omdat haar ouders een saai feest gaven. "Gaan we nu nog naar de bios?" Mijn gedachtes werden verstoord door Shannon, die heel verveeld klonk, dus ik zei maar dat we gingen. Opeens was ze weer helemaal blij, wat ik raar vond, want normaal heeft Shannon net zo'n hekel aan de bioscoop als ik. Ik kon dat made gedoe maar niet uit mijn hoofd krijgen, hoelang geleden had ze me al opgegeven, en had ze ook een suggestie kunnen doen wie mijn coach zou worden en wanneer ik daar achter zou zijn gekomen als ze me het niet had verteld. Maar daar zal ik nooit achter komen Shannon had namelijk totaal geen zin meer om er iets over te vertellen sinds ik zo boos reageerde. We wilden net weggaan toen ik me realiseerde dat me ma niet wist dat we weggingen. Dus ik stapte van mijn fiets af en opende de deur en riep naar binnen: "Mam we zijn weg, we gaan naar de bios. Geen idee hoe laat thuis" Toen vertrokken we echt. We praatten niet veel op de fiets we zaten allebei ergens anders met ons hoofd, tot ik realiseerde dat ik eigenlijk geen idee had naar welke film we gingen. "Naar welke film gaan we eigenlijk?'' vroeg Shannon alsof ze mijn gedachten kon lezen. "Ik weet niet zullen we gewoon kijken in de bios, welke films er draaien en wat we beiden leuk vinden?" Dat was niet het antwoord waar Shannon op te wachten zat. Dat was wel duidelijk, ik zag het aan haar hoofd. "Oke oke, kies jij maar een film" zei ik. Ik probeerde het zo aardig mogelijk te zeggen maar ik was redelijk geïrriteerd. Dit ging zo'n zoet sappige zwijmel film worden, de films waar ik zo'n hekel aan heb. Toen we aankwamen bij de bios en Shannon kocht de kaartjes. Ik had gelijk een liefdesfilm. Zulke films zijn zo voorspelbaar. Twee mensen worden verliefd dan krijgen ze ruzie en dan komen ze weer samen, het is altijd hetzelfde. Het leek uren te duren voor het pauze was, toen het eindelijk pauze was, wilde ik opstaan. Maar toen hoorde ik een hele mooie stem, de mooiste stem die ik ooit had gehoord. "Ik wil iedereen verzoeken om te blijven zitten, en zou Yasmine hier naartoe willen komen?" Ik zag niet wie het was maar een ding wist ik zeker, dit was mijn madecoach. Ik kon er nu niet meer onderuit, het ging nu echt gebeuren. Omdat er toch niks meer aan te veranderen was stond ik op en ging naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Toen ik daar was begon de stem weer: "Hallo Yasmine, ik ben Harry Styles en ik ben je madecoach." Omg, Harry Styles is mijn madecoach, Harry Edward Styles, ik was zo'n grote fan van hem, en hij werd mijn coach. Opeens vond ik dit alles niet erg meer, in tegendeel ik vond het opeens geweldig!