Een paar jaar later

De hele nacht heb ik bij het raam gestaan, Geslapen heb ik bijna nooit meer gedaan toen het gebeurde.
Ik hoorde een bel om te laten horen dat we gaan eten en loop langzaam naar beneden, We zijn met veel kinderen dus er is niet veel eten voor iedereen. Vrienden heb ik niet ik sluit me af van iedereen en ze letten ook niet meer op mij en praten niet met me ik vind dat fijn want ik praat nooit meer met iemand.
Degene die door het weeshuis een beetje runt maakt zich zorgen om mij en wil me helpen , Maar niemand kan me helpen als ze me wil helpen is het enige wat ik zeg 'de enige manier hoe u mij kunt helpen is om de tijd terug te draaien en zorgen dat het niet is gebeurd' en daarna loop ik altijd naar een andere kamer. Ze willen me opnemen maar als ze dat ook maar proberen ga ik weglopen.
Niemand houd van me of let op me dus waarom ben ik het nog waard om te leven? dat is een vraag wat altijd in mijn hoofd blijft spoken. Soms denk ik er ook aan om een einde aan mijn leven te maken zodat niemand meer voor me hoeft te zorgen en iedereen me kan vergeten niet dat veel mensen het ook zouden schelen of ik er ben ja of nee en dat maakt me verdrietig waarom is het gebeurd waarom zijn mijn ouders vermoord? ze hebben nooit wat fout gedaan naar wat ik weet.
Als ik even ga zitten in een stoel in een woonkamer zie ik allemaal kinderen van verschillende leeftijden aan het spelen en ze zijn er allemaal om een andere reden en net zoals mij zegt niemand die.
Het treurige van dit alles hier dat er nooit iemand komt om te kijken wie ze gaan adopteren maar de mensen houden de moed erin dat er ooit iemand naar binnen loopt en iemand meeneemt weg uit dit tranendal.
Maar de moed heb ik allang opgegeven voor dat moment ik heb ook mijn leven opgegeven...