Mission Phonenumber

Op Billy’s verjaardag was de taart het hoogtepunt. Iedereen bleef maar roepen dat hij zo mooi was en waar we die nou toch vandaan hadden.
Rachel vertelde over de banketbakkerij en zijn eigenaresse, over de taarten en over Juna.
‘Echt een aardig meisje,’ besloot ze haar verhaal. Paul sloeg een arm om haar heen en fluisterde iets in haar oor. Ze giechelde.
Terwijl het feest doorging en de tijd doortikte, had ik iets verzonnen om terug te kunnen gaan en Juna weer te zien.
Het zag er nog steeds hetzelfde uit als eergisteren in de bakkerij, behalve dan dat ik de enige was en dat Juna’s moeder er niet was.
Juna kwam net uit het magazijn en zag me eerst niet staan. Toen ze zich omdraaide en me zag staan, schrok ze niet eens, maar glimlachte.
‘Hoi,’ zei ze. ‘Beviel hij een beetje?’
‘Je hebt er nieuwe klanten bij,’ antwoordde ik en ze schoot in de lach. Ik luisterde naar de geluiden van haar stem. Bestond er een mooier geluid dan dit? Nee.
‘Dat is mooi,’ grinnikte ze, toen ze een beetje uitgelachen was. Er viel een opgelaten stilte tussen ons. Plotseling voelde het briefje in mijn zak alsof het tien kilo woog.
Ik wilde net iets zeggen, toen er een klein meisje naar binnen kwam rennen.
‘Hee Mallory,’ zei Juna. ‘Waar heb je de rest gelaten?’
Het kind wilde antwoord geven, maar op dat moment kwamen er twee jongens en nog een meisje naar binnen.
‘Daar,’ zei Mallory en wees op de andere kinderen.
‘Ik zie het. Wacht es… Jongens, waar is Flip?’ vroeg Juna argwanend.
Ze keken elkaar aan, mompelden wat en haalden hun schouders op. Juna’s wenkbrauw kroop steeds verder omhoog. Ze keek uit het raam en zei opgelucht: ‘O, daar is ‘ie al!’
Ik keek om en begon bijna te lachen. Een grote, bruine herdershond kwam op zijn gemak naar binnen draven. En zo’n waakhond heette dus Flip…
Juna hurkte voor het dier neer en gaf hem een aai over zijn kop.
‘Dag kereltje. Ben je lekker wezen wandelen?’ zei ze liefdevol en knuffelde Flip, die nog harder ging kwispelen.
Mallory keek nieuwsgierig mijn kant op. ‘Juna, wie is dat?’ vroeg ze.
‘Jacob,’ zei ik.
‘Dat is dus Jacob,’ zei Juna met een lachje terwijl ze overeind kwam. Toen zette ze haar handen in haar zij. ‘Nou, hup! Wegwezen jullie, voordat mama straks thuis is. Jullie weten dat Flip hier overdag niet mag komen!’
De kinderen vertrokken onder luid geroep en gelach naar achteren en namen Flip met zich mee.
‘Zo,’ zei Juna. ‘Kan ik nog iets voor jou doen?’ Haar lieve ogen keken me vragend aan en ik vergat bijna hoe ik moest ademhalen.
‘Eh, nee hoor. Ik kwam alleen om je te bedanken,’ glimlachte ik.
‘O ja. Leuk dat je dat kwam zeggen, trouwens.’ En nu kan je weer vertrekken, dacht ik er achteraan. Ik zag de witte bestelbus de straat al inrijden. Nu moest ik snel zijn.
Ik liep naar de toonbank toe en legde een briefje neer.
Ze keek me verbaasd aan en ik knipoogde voor ik de winkel uitliep. Missie geslaagd.