Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1.

Het was een rustige maandag ochtend toen ik in mijn zwarte mercedes stapte, en hard op mijn pedaal trapte. Het was mijn eerste schooldag van dit jaar, en op een nieuwe school. Ik was erg zenuwachtig, ookal liet ik dat niet zien. Gelukkig is mijn nieuwe woonplaats niet zo groot, dus heb ik al makkelijk de school gevonden. Het was groot gebouw, met een vleugel die geheel uit glas leek te bestaan. De stenen waar de school mee was opgebouwd waren grof en hadden een mooie roestbruine kleur. Ik parkeerde mijn auto op de bijna volle parkeerplaats. Mijn blik ging naar de kleine wijzers van mijn horloge, die aangaven dat ik nog twintig minuten had voordat de bel ging. Ik bleef even in mijn auto zitten. Niemand zag mij toch zitten doordat mijn ramen geblindeerd zijn. Maar zo kon in ongestoord mijn mede studenten eens mooi bekijken. Er waren hier duidelijk groepjes. Midden op het veld dat naast het oefenveld van de sporters lag, zaten de 'populaire' mensen. Meisjes met te korte rokjes, blonde haren en natuurlijk niet te vergeten met een flinke cupmaat. Daarbij stonden ook de goede 'sporters' of beter gezegd: de jongens die denken dat ze alles zijn omdat ze denken dat ze ieder meisje zo kunnen inpalmen, met ze naar bed kunnen gaan en ze daarna als een baksteen kunnen laten vallen. In de schaduw van een dikke boom stonden de mensen met donkere kleren, donkere make-up en een (volgens vele) een 'rare' style van kleding. Dat waren de mensen waarvan iedereen denkt dat ze drugs gebruiken, en dat ze alles doen wat fout is. Maar ik weet wel beter, ik weet dat de meeste gewoon anders willen zijn, en als ze daardoor zo`n reputatie moeten hebben, hebben ze dat er voor over.En dan heb je natuurlijk ook nog gewoon de mensen die tenminste zich zo kleden zoals ze zelf willen, dat zijn de gewone 'normale' mensen. De enige die ik miste waren de 'nerds', de mensen die gewoon slim waren. En die een bril dragen omdat ze dat gewoon graag wouden, of geen geld hadden voor lenzen. Mijn blik ging weer naar mijn horloge en zag dat ik nu nog naar tien minuten had om naar de administratie te lopen en daarna mijn leslokaal te vinden. Dus stapte ik mijn 'veilige haven' uit en begon te lopen richting de ingang van de school. Meteen toen ik uitstapte waren alle ogen gericht op mij. Natuurlijk, ik ben de nieuweling. Ik werd door iedereen gekeurd, maar niemand kwam dichterbij, ze hadden nu al een oordeel over me gevijld, zonder dat ze me kenden. Ze hadden al een oordeel over mijn lange golvende ravenzwarte haren die tot mijn midden kwamen, mijn bleke huid, die door mijn haar alleen nog maar bleker leek. Over mijn kleding, ik droeg vandaag een zwarte coltrui waardoor mijn rondingen goed uitkwamen (waar de meeste jongens meestal alleen maar oog voor hadden) en kort donkerpaars rokje, die goed bij mijn ogen past want mijn irissen, die paars zijn, altijd al geweest. Het zijn geen contactlenzen zoals menig mens dacht. Ze zijn al zo zolang ik me kan herinneren, en de meeste mensen schrikken ervan als ze ze zien. En onder het rokje droeg ik mooie paarse hakken. Terwijl de andere mij nogsteeds ongestoord zitten aan te staren ben ik bij de ingang aan gekomen. De administratie was niet zo moeilijk te vinden. Ik kreeg mijn kluissleutel, en mijn rooster. Een blik op mijn rooster verteld mij dat ik begin met wiskunde. Ik begin in de richting van mijn kluisje te lopen. Daar aangekomen leg ik alle onnodige boeken in mijn kluis en loop dan richting de trappen op naar 103 het lokaal waar ik nu les heb. Oftewijl mijn hel. Niet dat ik zo slecht ben in wiskunde, dat helemaal niet. Maar dat is de eerste les waar ik me moet voorstellen en wat over mezelf moet vertellen. Dat wist ik zeker. Dat was bij al die andere scholen ook, dus ook hier. Toen ik aankwam zat iedereen al, blijkbaar was de bel gegaan. Ik bleef in de deuropening staan, iedereen staarde me natuurlijk weer aan. Ik haalde diep adem en stapte over de onzichtbare lijn tussen de gang en mijn hel.