~ Hoofdstuk 16 ~

Chagrijnig en boos zat ik in het donker. Wat dacht Vilder wel, dat hij mij mocht oppakken? Dat mochten alleen maar coole mensen. Zachtjes hobbelde ik heen en weer terwijl Vilder door de gangen slofte. Ik zag niks, maar voelde wel van alles in zijn zak. Natte, glibberige, stoffige, harde en zachte dingen rolde om me heen. Verwoed probeerde ik niet te denken aan wat de dingen waren die nu in mijn vacht kleefde of waar de stank van in mijn neus drong. Na een aantal minuten, die wel uren leken te duren, werd ik eindelijk bevrijd. Opgelucht kon ik weer ademhalen, frisse lucht!
We waren in het kantoortje van Vilder, wat bedompt en donker was. Er stonden wat oude stoelen, een bureau en een aantal dossierkasten. Op een tafeltje in de hoek stond een ijzeren kooi met een groot hangslot. Met mij in zijn ene hand - die dezelfde geur verspreide als zijn jaszak - rommelde hij in een bureaulade. Hij haalde een grote, roestige sleutel tevoorschijn waarmee hij het hangslot opendraaide. Met een vuile grijns op zijn al even vuile gezicht duwde hij me in de kooi. Met een harde klik draaide hij de kooi op slot.
'Moeten die stomme kinderen hun speelgoed maar niet laten rondslingeren. Dit zal ze leren.'
Mopperend ging Vilder achter zijn bureau zitten en begon een aantal dossiers te lezen. Hij boog zich over een wel heel dik dossier waar ik in het kaarslicht de namen Fred en George Wemel zag staan. Ik was woedend, hoe durfde hij me speelgoed te noemen? Hoe durfde hij me in een kooi te stoppen? Mokkend ging ik in een hoekje zitten, ondertussen Mevrouw Norks goed in de gaten houdend. Uren verstreken, het was vast al iets van 3 uur 's nachts. Ik verveelde me, maar durfde me niet te verroeren. Een uur geleden was ik van pure verveling piepend rondjes gaan springen, zodat ik nog iets te doen was. Maar dat was me zuur komen te staan. Vilder had me uitgeschreeuwd en gedreigd met Mevoruw Norks als ik nu niet stil zou zijn. Nu lag die oude vent te slapen op een oude, vast ook stinkende sofa in de hoek van zijn kantoor. Zijn mond hing open en hij snurkte hard. Net toen het begon te schemeren, schrok Vilder wakker. Vlug stond hij op en schuifelde naar buiten, ondertussen druk mompelend over de uilenvleugel en het controleren van de post. Luid miauwend volgde Mevrouw Norks hem de gang op. Nog geen minuut later hoorde ik een zeer bekende stem door de gang schallen.
'Wat een heerlijke ochtend om eerstejaars te pesten!'
Foppe kwam door de muur zweven.
'Zozo, kijk een wat we hier hebben.'
De kast met dossiers stond nog open en met een sluwe grijns op zijn gezicht pakte Foppe een inktpot van het bureau van Vilder. Onder luid gerinkel gooide hij hem aan stukken tegen de kast. Alle dossiers zaten onder. Schaterlachend haalde hij een tube eeuwig plakkende lijm tevoorschijn vanuit zijn jas. Terwijl hij schunnige liedjes zong plakte hij alles in het kantoor vast, dicht en aan elkaar. Toen merkte hij mij op.
'Hee, kleine luizenbos. Interessante kooi heb je daar.'
Hij grinnikte en haalde een mestbom tevoorschijn.
'Vilder zou niet zo blij zijn als hij dit hier allemaal ziet. En ook niet als hij ziet dat jij weg bent.'
Foppe pakte de sleutel -die Vilder in alle haast op zijn bureau had laten liggen- en opende de kooi.
'Ik denk dat wij samen nog een hoop lol kunnen trappen.'
Met een boosaardige grijns pakte Foppe me op, gooide de mestbom achteloos achter zich op de grond en zweefde door de openstaande deur. Achter klonk een harde knal en een stank die me aan de jaszak van Vilder deed denken drong mijn neus binnen. Luid zingend vloog Foppe door de gang. Tja, ik was nu wel vrij, maar wat nu? Was ik wel beter af bij Foppe dan bij Vilder?