026*

Hevig kronkelde de deur ineen terwijl er nog steeds hevige bonken van de andere kant kwamen. Ik bleef schreeuwen, tot Tom zijn armen om mijn middel sloeg en een hand op mijn mond legde, en zodra ik stil was hield het gebonk op. Nog een hoop gerommel achter de deur, alsof iemand zich een weg baande door omgevallen meubelstukken, maar hierna was het weer stil en leek alles -op de deur na- precies hetzelfde als ervoor. Ik raapte mijn moed bijeen en stapte uit Tom's greep. Zolang je niet wist wat het was kon je er ook niks aan doen, toch? Door de kieren die zich langs de deur hadden gevormd zag ik alleen maar duisternis. Twijfelend hield ik mijn hand op de deurklink, maar zette uiteindelijk toch door en opende de deur. Achter me hield Tom zijn adem in, hij had al die tijd daar maar gestaan, met een gezicht alsof hij al dood was. Voorzichtige plaatste ik een voet buiten de deur en wierp een schichtige blik door de gang, het was een ravage geworden. Overal lagen bedden of matrassen. Hoe die daar kwamen was mij ook een beetje onduidelijk. Verderop in de gang hoorde ik nog wat verschuiven. Ik liep terug de kamer in en begon in de kastjes te rommelen op zoek naar een zaklamp. 'Ga je dit nou echt doen?' Tom stond plots achter me, 'het is pure zelfmoord en-' '-de enige rede om erachter te komen wat het is,' onderbrak ik hem, 'anders kunnen we er nooit wat aan doen.' Het klonk een beetje hopeloos en verslagen, maar vanuit mijn oogpunt hadden we niet veel andere keus meer. Eindelijk voelde ik mijn hand over iets glads en rond glijden en trok de zaklamp uit het kastje. Ik testte hem even en liep daarna weer naar de deur om op onderzoek uit te gaan in de gang.

Op blote voeten wandelde ik door de gang, richting het geluid. Nerveus richtte ik de lichtbundel op de muren en de grond voor me en ontweek ik zonder geluid te maken de troep die er lag. Tom liep achter me, heel dicht achter me, ik voelde zijn onregelmatige adem in mijn nek blazen en het gaf me kippenvel. Stevig kneep ik in zijn hand. Terwijl de stralen licht over de bedden dwaalden merkte ik op dat er bloed op zat. Op de bedden, complete verbruinde vlekken op het matras, en tot mijn grote schrik ook nog bebloede handafdrukken op de muren, zelfs nog van kinderen, maakte ik op uit de paar kleine afdrukken onderaan de muur. Spontaan uit het niets begonnen er tranen over mijn wangen te lopen, die geluidloos uit een spatte op de grond. Ik begon wat sneller te lopen en we eindigde bij een verroeste deur. 'Die hoort hier helemaal niet,' fluister ik tegen Tom, 'wij horen hier niet,' antwoord hij ademloos, terwijl zijn vinger over een plattegrond langs de deur ging. Ik liet de zaklamp erop schijnen en las het aandachtig door. 'Zevende verdieping? Maar... Nee, dit moet de tweede verdieping zijn. Jouw kamer is op de tweede verdieping toch?' Hij knikte, 'ja, ik denk dat ze zojuist een nieuw spel bedacht heeft...' 'Ze? Wie bedoel je daarmee?' Een korte, maar luide snik komt achter ons vandaan en bijna tegelijkhertijd draaien we ons met een ruk om. Terwijl we met grote ogen en gestokte adem naar het tafereel voor ons kijken.



ahhw ik hou van jullie reacties
27 heeft een stukje dat misschien een beetje vies kan zijn ;$
Wees gewaarschuwd!