102~ op weg naar...

Marcus PoV
'marcus!' ik keek tristan aan en hield mijn hoofd schuin. hij grijnsde.
'Father.' zei hij opnieuw, met een grijns. Ik kwam naast hem staan.
'Waar zit hij volgens jou?' vroeg Tristan, zonder acht te slaan op de Roemenen die ons nogal raar aankeken. Had ik het hem nog niet verteld.
'Achter de Cullens aan, waarschijnlijk.' zei ik terwijl ik het meisje aan de Balie in het oog hield. Met 20 hongerige vampiers was dat wel nodig.
'Amerika.' zei Tristan terwijl hij bungelde met zijn voeten.
'Noord-Amerika, Forks. Dicht bij Seatle.' zei ik. Die stad was groot genoeg om gekend te zijn. Tristan knikte, en sprong uit zijn zetel.
'Chop chop, geen tijd te verliezen, misschien kunnen we ze inhalen.' zei hij gespeeld enthousiast. De vampiers keken hem allemaal raar aan, buiten diegene die voor hem werkten, of aan hem gewend waren, zoals ik.
'Denkt er ook maar 1 onder jullie dat ik nu opgeef? Ik Moet Aro dringend spreken, en het is niets dat kan wachten, dus we vertrekken; Nu!' Ze deden wat gevraagd werd, maar voor de zekerheid wachtte ik tot de laatste voor het vertrek te verlaten. Het meisje leek nog steeds te trillen, en toen ik zeker was dat ze weer alleen was, vertrok ik. ik hoorde de Roemenen mopperen.
'Stefan, ik kom niet mee om rustig te babbelen met Aro.' zei Vladimir. 'Wees maar niet bang, Tristan is boos genoeg om hen aan te vallen, hij probeert zich rustig te houden voor Marcus. Hij wil blijkbaar niet dat Marcus vertrekt, als hij hem papa noemt.' zei Stefan. Ik kwam van achter hen en gooide hun koppen zo hard als ik kon tegen elkaar. Het klonk als gedonder door de kleine Italiaanse straatjes, en de rest van de groep keek geschrokken achterom, maar ik was snel genoeg om me vooraan bij Tristan te voegen. Hij keek me aan en glimlachte. Dus hij was het met me eens? Zoiets gebeurde ook niet veel. maar ik was op zijn minst opgelucht dat hij het me niet kwalijk nam dat ik die dombo's een lesje leerde. De manier waarop Tristan naar me keek, deed me nadenken. Ik was veel veranderd sinds ik met Tristan om ging, levendiger. Het verlies van Didyme deed me .. ik weet het niet, het leek met al mijn zorgen om mijn kinderen, kleinkinderen en -wie had het ooit gedacht-, achterkleinkinderen.
Het was verschrikkelijk voor Tristan om in deze groep te moeten passen. Hij was vegetariër voor het woord bestond; in drieduizend jaar had hij geen mensenbloed meer gedronken. -Dat was pas een voorbeeld voor de Cullens.- Buiten hem waren enkel Abel, Niké, Gregory en ik -deed mijn best om het zo te houden- diegene die met hem waren. alle andere, een stuk of 15 hadden geen probleem met de mensenlevens die ze vergooiden. Ik vroeg ma af hoe lang Tristan er niet aan gedacht had om zijn hele 'hofhouding' buiten te zwieren, en enkel die te houden die op dieren bloed wilden overleven. Niké wandelde rond met de rest van het Hert dat hij zonet gevangen had, ik zag Vladimir en Stefan walgend toekijken.
'Kan je daar al niet tegen?' vroeg Tristan spottend. Het verbaasde me dat hij hen nog in zijn buurt tolereerde.
'Het druist in tegen onze natuur.' Zei een van de twee Roemenen.
'Als het tegen onze natuur is, zouden onze lichamen het niet accepteren. Trouwens, wie weet vinden meisjes vamps met gouden oogjes wel aantrekkelijker. Ze zeggen toch dat Vrouwen houden van juwelen?' Zei Niké luid, lachend. De meesten van ons lachten mee. ik zag Abel en Gregory een heel erg duidelijke blik uitwisselen.
'Mannen houden ook van Juwelen.' zei Abel glimlachend tegen Gregory, en nu pas merkte ik de ring om Abels vinger op. Dus hij had een cadeautje gekregen van zijn loverboy? waarom niet? eeuwen van leven leerde je om verdraagzamer te zijn, als je Caius een beetje kon negeren.
Toen we aan de Atlantische oceaan kwamen, toen het bijna licht werd, stonden we voor een klein probleem. We konden niet kiezen wat we nu zouden doen. Vliegtuig, boot of zwemmen. Door het feit dat de meerderheid van ons het zonlicht weerkaatste, zouden we erg opvallen, maar wel snel vooruit gaan, hoewel een vliegtuig sneller zou gaan. Maar, dan moesten we voor de meerderheid onder hen eerst nieuwe paspoorten maken.
'Zwemmen lijkt me de beste oplossing.' zei Tristan uiteindelijk. ik knikte.
'EN dan nog heel Amerika doorkruisen te voet.' volgde ik. Tristan knikte.