Nine

*Zoey Miller

Na eerst een halfuur rond te hebben gereden in de verkoelende schaduw van de bomen kwamen we in het eerste het beste kleine stadje uit.
De zon sloeg nu genadeloos neer op de kleine rode auto van Ariana.
Met onze ramen wijd open zochten we een parkeerplek.
Het was best een leuke autotrip. Zonet hadden we luidkeels met de radio meegezongen op Valerie van Amy Wimehouse, waardoor we een heleboel nakijk kregen in het dorpje.
Het was de eerste keer dat ik Harry hoorde zingen. Ik was niet de gemakkelijkste maar ik moest zeggen dat hij dat erg mooi kon.
'Hebbes.' Harry stuurde de auto in een nauw plekje tussen een golf en een jeep.
Het verbaasde me dat hij het ertussen kreeg.
Ik probeerde mijn deur open te krijgen zonder de jeep te raken wat een onmogelijke opdracht leek.
'Wel, we staan tenminste geparkeerd.' mompelde ik.
Harry ondervond zo te zien hetzelfde probleem.
'Oké dan...' ik bleef zitten en dacht even na waarna ik mijn raam helemaal opende.
'Wat ga je...?' vroeg Harry verbaasd. Ik trok mijn knieen naar boven en ging op mijn hurken op de stoel zitten.
Vervolgens trok ik me door het raam aan het dak van de jeep.
Ik schopte tegen de stoel om me wat meer kracht bij te zetten en liet me, toen ik mijn voeten bevrijd had, op de grond zakken.
Ik was eruit. Harry keek nog steeds verbaasd maar lachte vervolgens. 'Elegant hoor.'
Ik grijnsde. 'Jouw beurt.'
Harry stopte abrupt met lachen en trok zijn wenkbrauwen op. 'Dat meen je toch niet, hé?'
'Oké, dan ga ik wel alleen. Tot straks!' Ik draaide me om en keek over mijn schouder naar hem.
Hij zuchtte en trok zich er iets minder vlot dan ik, om niet te zeggen klungelig door.
'Auw..., auw!' riep hij toen zijn lichaam begon door te hangen tussen onze auto en de jeep. 'Ik zit vast.' Besloot hij uiteindelijk.
'Sierlijk...' Al lachend liep ik naar hem toe. Ik soeg mijn armen om hem heen. Verbaasd keek hij me aan. 'Wat doe je nu?'
'Ik ga je los trekken.' voor hij kon protesteren had ik al een ruk gegeven waardoor hij met een klap en een gilletje tussen de auto's op de grond kwam te liggen.
'De zachte aanpak.' mompelde hij terwijl hij opstond en zijn kleren afveegde met zijn handen.
Ik wuifde wat wind naar me heen met mijn handen. Het was bloedheet.
Al pratend liepen we verder.
'Wat zijn de plannen voor straks?' informeerde hij.
'Ik weet niet wat de rest gaat doen maar het voelt alsof we in een oven zijn beland. Ik ga dus zwemmen.'
Al pratend liepen we verder. Ik voelde priemende blikken in mijn nek.
'Is dat niet Harry Styles?'
'Van One Direction? Hij lijkt er wel op, ja.'
'Wie is dat meisje bij hem?' Hoorde ik mensen mompelen. Ik kreeg een blos op mijn wangen.
'Hoe hou je dat uit?' vroeg ik opeens.
Verbaasd keek hij me aan. 'Wat?'
'Je weet wel, al die starende blikken, mensen die achter je rug mompelen, ...'
'Oh!' Hij lachte. 'Dat. Je raakt eraan gewend. In het begin vond ik het erg lastig maar dat was maar even.'
Ik keek even naar de grond. waarschijnlijk zou ik er nooit aan gewend raken dat ik het nichtje van een beroemdheid was.
Het was gewoon verschrikkelijk irritant.
Ik kon het gewoon niet vatten dat sommige mensen dit echt wilden.
'Zullen we ergens iets gaan drinken?' vroeg Harry plotseling.
Hij wenkte naar een klein terrasje.