13.

De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Ik sta op en neem snel een douche, doe mijn trainingskleding weer aan en ga ontbijten. Iedereen slaapt al, maar dat is logisch. Het is nog maar 05.00 uur.
Ik besluit wat rond te lopen, maar verdwaal al snel. Al die rotgangetjes lijken op elkaar. Uiteindelijk vind ik een deur en open ik die, hij leidt me naar het dak toe. Ik loop naar de rand en ga daar zitten.
Voor het eerst in dagen komen de herinneren me tegemoet. Al die mensen die ik mis. Zoey, ook al had ik geen goede band met haar, ik besefte ineens hoe erg ik haar mistte. Het deed pijn, het voelde alsof mijn hart verscheurd werd. De tranen liepen over mijn wangen toen ook mijn beste vriendin, Katie, op mijn netvlies tevoorschijn kwam.
De deur ging weer open en ik hoorde iemand mijn naam zeggen, maar door de tranen kon ik niet zien wie het was. Pas toen diegene naast me ging zitten merkte ik dat het Justin was.
Ruw veegde ik de tranen van mijn gezicht. "Sorry," mompelde ik blozend.
"Maakt niet uit, ik kom hier vaak en dan word ik ook soms emotioneel."
Hij keek me met zijn heldere ogen aan. Ik voelde weer een traan over mijn wang heen lopen. "Ik mis ze gewoon allemaal zo erg," jank ik, "ik dacht dat dit een unieke ervaring was en dat ik zo weer thuis kwam. Maar ik wil niet naar huis, ik wil dat iemand wint die twaalf jaar is. Iemand die iedereen doet verbazen. Jij, of die van 12. Loren en Anna."
Hij keek me een seconde aan en stond op. "Kom, we gaan ons klaar maken en zo'n hoge cijfer op de demonstratie halen dat iedereen ons vreest. En dan gaan we samen Loren en Anna naar de top brengen, want ik wil sterven in de arena."
Ik keek hem verbaasd aan. "Hoezo wíl je sterven in de arena?" vroeg ik hem.
"Iedereen die wint, of eruit komt, die krijgt nachtmerries. Ze worden hun hele leven achtervolgt door deze herinnering, en dat wil ik niet. Ik sterf nog liever."
Ik knikte en volgde hem terug naar onze kamer. Ik verwijderde m'n uitgelopen make-up en deed nieuwe op. Langzaam liepen we naar de hal, waar iedereen stond. "Justin?" Jamaij kwam aangelopen, "jij moet als eerste, dan jij Jillian."
We knikten en ze liep weer weg. Na een minuutje werd aangekondigd dat Justin de zaal binnen mocht. Anna kwam naast me staan en keek me zenuwachtig aan. "Doe wat je kunt," mompelde ik.
Daarna werd ik geroepen en zelfverzekerd liep ik de zaal in. "Begin maar," zei een man die zich helemaal vol zat te proppen.
Ik probeerde de walging te verbergen en liep naar boogschieten toe. Met een glimlach pakte ik de boog en de koker met pijlen. Ik deed een paar trucjes maar toen ik zag dat ik geen aandacht kreeg ontplofte ik van binnen. Mijn blik liet ik op de brandblussers en de sprinklers hangen. Ik liep naar vuurtje maken en stak een pijl in brand. Van een paar mensen kreeg ik de aandacht al, een beetje een angstige blik. Mijn blik ging naar een sprinkler en ik richtte de pijl erop. Met een perfecte schot raakte de brandende pijl de sprinkler en ging hij af. Al de spelmakers keken me verbaasd aan toen ze allemaal water op zich kregen. Met een lachje legde ik de boog neer. "Let in vervolg op wat iemand demonstreert," mompelde ik toen ik de zaal uit liep, drijfnat.