001

Kwaad gooide ik de deur van mijn pleegouders' huis dicht.
Ik had het hier echt zó gehad!
Ik keek om me heen en merkte dat ik nu al weer verdwaald was.
Hoe kreeg ik het ook voor elkaar? Dat kon ook echt alleen mij gebeuren. In de verte hoorde ik iemand iets naar me schreeuwen, maar ik reageerde er niet op.
Snel rende ik naar het dichtstbijzijnde winkeltje. Er stond in roze letters 'Milkshake City' op de ramen.
Toen ik binnenkwam, merkte ik al snel dat het een soort café was. Ik fronste, waarom was ik hier nooit eerder geweest?
Nadenkend bekeek ik een van de menukaarten, liep daarna naar de kassa toe, en bestelde een Oreo - milkshake.
Toen ik me omdraaide, om een tafeltje te zoeken, botste er iemand tegen mij op.
Vol ongeloof keek ik van mijn shirt, waar nu een enorme milkshakevlek op zat, naar de persoon die tegen mij opbotste.
‘Nee,’ kreunde ik, ‘dit kan er ook nog wel bij.’
‘Fuck,’ zei hij.
Ik keek hem aan, en zag hoe knap hij eigenlijk was. Zijn houding veranderde toen onze blikken kruisten.
‘Het spijt me, hoe kan ik het goedmaken?’ vroeg hij meteen.
‘Nee, laat maar. Het is al goed… I-ik moet gaan,’ stotterde ik.
‘Wacht,’ riep hij en pakte mijn pols vast. ‘Laat me het goed maken.’
‘Nee, dat hoeft echt niet. Laat maar,’ antwoordde ik en haalde mijn hand door mijn haar.
‘Ik sta erop. Geef me je nummer, ik bedenk wel iets, dat beloof ik.’
Ik twijfelde, maar zag hem zijn iPhone al uit zijn broekzak pakken.
Voor ik iets kon zeggen, begon hij al te praten. ‘Wat is je naam?’ vroeg hij.
Even aarzelde ik of ik mijn naam en nummer aan deze jongen moest geven, maar voor ik erover nadacht, had ik hem al geantwoord. ‘Scarlett,’ zei ik, en noemde vervolgens mijn nummer.
‘I like that name,’ grijnsde hij.
‘Maar ik moet wel gaan,’ vertelde ik hem en liep naar de deur.
‘Wil je mijn naam niet weten?’ hoorde ik hem roepen, ‘of weet je die al?’ Grijnzend keek hij me aan.
Ik keek verbaasd terug. ‘Hoe zou ik dat moeten weten?’
Opeens kwam er een gillend meisje op de jongen afgestormd. ‘O my God! Jij bent Harry Styles van One Direction!’
Ze leek te hyperventileren. ‘Mag ik je handtekening?’
‘Sure, babe,’ antwoordde hij grijnzend en signeerde het uitgestoken papier.
Langzaam knikte ik. Zo’n type was hij dus.
Ik draaide me om en liep de deur uit, maar vlak voordat de deur achter me dichtviel, hoorde ik zijn hese stem me nog naroepen: ‘I’ll call you!’
Zuchtend rolde ik met mijn ogen en liep de koude buitenlucht in.
‘Yeah right,’ mompelde ik.

What do you guys think ? (: