My Imprint

‘Kom nou,’ zei Rachel ongeduldig en pakte me bij mijn arm. Niet dat het zoveel zin had om een poging te doen mij mee te sleuren, maar ja.
Ik zuchtte. ‘Kun je niet alleen een taart gaan zoeken voor Billy?’
‘Nee,’ antwoordde ze resoluut en duwde de deur van het mij onbekende banketbakkerijtje open.
Binnen was het klein. Klein, maar licht en gezellig ingericht, en er stonden kunstig versierde taarten in de etalage.
Een mollige vrouw met blozende wangetjes stond achter de toonbank haar klanten te helpen. Met ons meegerekend waren het er vier. De laatste was een oud, rimpelig vrouwtje dat gezellig met de eigenaresse achter de toonbank stond te kletsen.
Toen ze klaar was, schuifelde ze opgewekt de winkel uit. Nu waren wij aan de beurt.
‘Hallo,’ zei Rachel beleefd.
‘Goedemiddag! Ik moet zo bestellingen rond gaan brengen, dus ik roep even snel mijn dochter en die komt jullie dan zo helpen, goed?’ ratelde de vrouw vrolijk.
Ik snapte niet wat er nou zo leuk was. Het rook hier dan wel lekker, maar ik zou helemaal gek worden als ik de hele dag zo aardig en beleefd moest doen.
De vrouw deed een deur open en de zachte klanken van een piano zweefden ons tegemoet. Het Zwanenmeer, geloof ik.
Ik hoorde ook een nieuw hart kloppen. Zacht, en ritmisch.
‘Juna?’ riep de vrouw. Ik hoorde dat ze haar best deed niet te dwingend te klinken.
‘Kun je het even van me overnemen?’
Het Zwanenmeer viel weg. Ik hoorde iemand even zuchten en opstaan. Poten van een kruk die over een gladde vloer schoven.
‘Ik ben er al, mama,’ klonk het zacht toen de vrouw opnieuw wilde roepen.
Een dun meisje van ongeveer mijn leeftijd schuifelde langs haar moeder heen naar binnen. Ze was het mooiste menselijke wezen dat ik ooit had gezien.
Niet zo griezelig volmaakt en perfect als die bloedzuigers. Ze bond een schort voor met snelle, handige bewegingen en keek ons vragend aan.
Toen ik in haar donkere ogen keek, veranderde alles. Een warme golf trok door me heen. Deze was anders dan alle andere. Ik gloeide helemaal.
Alle touwtjes die mijn bestaan vormden, werden doorgeknipt en dreigden weg te zweven als een tros ballonnen. Mijn liefde voor mijn familie, mijn haat jegens mijn vijanden, mijn thuis, mijn naam, mijn ik… Ze zweefden alleen niet weg, maar werden op hun plek gehouden door miljoenen touwtjes. Geen touwtjes, maar ijzeren staalkabels.
Opeens was de hele symmetrie van het universum duidelijk. Het draaide allemaal om dit ene punt, dit meisje Juna. Vanaf nu draaide mijn bestaan alleen nog maar om haar.
Ze was zo mooi.
Ik zou alles doen om de lieve blik in haar ogen te laten blijven. En ze rook ook lekker. Even zoet als haar moeder, naar vanille, maar frisser.
Ik kon mijn ogen maar niet van haar afhouden. Ze had een schattig blosje gekregen omdat ik zo naar haar staarde.
Het was Rachel die de stilte verbrak. ‘Hallo.’
‘Hallo, kan ik jullie helpen?’ vroeg Juna met haar zachte, melodieuze stem.
‘Onze vader is morgen jarig en we wilden hem verrassen met iets bijzonders,’ vertelde Rachel.
‘Aha. Hebben jullie hier al iets gezien?’
‘Niet echt, nee,’ antwoordde Rachel verlegen. Tot mijn verbazing begon Juna te glimlachen.
‘Geeft niet, hoor. Hier staan ook alleen maar saaie dingen! Kom maar mee.’
Saaie dingen? Ik keek om me heen. Als dit al saai was, wat ging ze dan nu laten zien?
Juna liep voor ons uit naar een ruimte achter de winkel.
Ook hier was het heel licht, maar kleiner.
Mijn mond zakte bijna open. Dit was pas echte kunst. Deze eetbare kunstwerken waren gewoon meesterlijk!
‘Heb jij…?’ vroeg Rachel verbijsterd.
Juna lachte. ‘Nee, ik doe alleen de details, hoor. Mijn moeder bakt ze en doet de basisdingen,’ zei ze bescheiden. ‘Zien jullie al iets wat je bevalt?’
We keken tien minuten lang rond, tot we met wat hulp de ideale taart voor Billy vonden.
Juna moest hem van een hoge plank halen.
‘Is hij te zwaar?’ vroeg ik bezorgd. Straks gebeurde er nog iets met haar.
‘Nee hoor,’ lachte ze opgewekt en haalde een enorme doos tevoorschijn. ‘Even kijken of hij erin past, anders moeten we een grotere zoeken.’
Een nóg grotere doos, toe maar. Gelukkig paste het ding er wel in.
Niet veel later zaten we in de auto, één taart rijker, dertig dollar armer.
‘Aardig meisje,’ vond Rachel.
Ik knikte. ‘Heel aardig.’ En mooi. En lief. En getalenteerd. En geweldig.
Rachel zei niets over de inprenting. Maar goed ook, want ik zat te bedenken hoe ik haar weer zou kunnen zien en ik had daar geen stoorzender bij nodig.