Hoofstuk 8

‘waar is het eten?’ ik keek hongerig om me heen.
Iedereen in de woonkamer schoot in de lag van de blik in mijn ogen. Met een onschuldig lachje haalde ik mijn schouders op om aan te geven dat ik er niks aan kon doen.
‘hierzo, Jacob en Nessie’ kwam de stem van Bella uit de keuken.
Snel pakt ik de hand van Nessie vast en trok haar mee naar de keuken. Nessie volgde me lachend. Ik liet me met een plof op één van de keukenstoelen zakken. Het spiegeleitje met spek en de stapel pannenkoekjes met stroop roken verrukkelijk. Ze waren dan ook snel verdwenen in mijn buik. Nessie keek me onderzoekend aan en haalde haar hand over mijn buik.
‘waar laat jij toch al dat eten?’ vroeg ze.
‘overal en nergens’ zei ik grijnzend.
‘doe niet zo klef’ Emmet kwam binnen gewandeld.
‘moet jij zo nodig zeggen. Hoeveel huizen heb je er samen met Rosalie ook alweer doorheen gejaagd?’ kaatste Nessie terug.
‘au, die voelde ik’ zei Emmet grijnzend.
‘mooi zo’ zei Nessie.
Ze pakte mijn hand en deze keer sleurde zij mij mee. We gingen naar buiten het grasveld op.
‘ik wil jagen. Ga je mee?’ ze keek me heel schattig aan.
‘hoe moet ik jou ooit weerstaan’ zei ik lachend.
‘niet’ zei Nessie grijnzend.
Nessie begon al te rennen richting het bos. Snel sprong ik in de lucht en schopte snel mijn broek uit voordat die zou scheuren. Ik kwam weer op mijn grote harige poten terecht en zette de achtervolging in. Al snel zag ik Nessie’s rug verschijnen. Een klein speels blafje kwam eruit mijn bek. Nessie begon te giechelen en schoot er pijl snel vandoor.