W91

“Faragonda?”, vroeg Bloom zacht.
“Ja Bloom, ik ben er nog”, zei Faragonda.
“Ik, ik droomde”, zei Bloom. “Over Daphne.”
“Ik weet het, Bloom”, glimlachte Faragonda. “Ik heb alles gehoord wat je tegen haar zei.”
“Oh.” Bloom was verbaasd.
“Kan ze je helpen, Bloom, kan ze de betovering verbreken?”, vroeg Faragonda.
“Ja”, fluisterde Bloom. Ze keek Faragonda toch wel wat angstig aan.
“Je moet niet bang zijn, Bloom”, troostte Faragonda. “Daphne weet wat ze doet. Ik heb begrepen dat je de school uit moet?”
“Ik moet naar het Rocaluciameer.”
“Dat regelen we wel, Bloom, ik zorg wel dat Flora mee kan.”
“Daphne zei dat ik alleen moest gaan, en dat het morgenavond moet”, zei Bloom. Faragonda schrok even.
“Waarom moet je alleen gaan?”, vroeg ze tenslotte.
“Het is gevaarlijk, zei Daphne, er mag niemand in de buurt zijn.” Bloom keek Faragonda smekend aan.
“Ik moet nadenken, Bloom”, zei Faragonda. “Maar ik beloof je dat je morgenavond naar Daphne gaat.”
“Echt?”, vroeg Bloom. Ze was toch nog bang geweest dat Faragonda zou weigeren.
“Bloom, als er iemand is die jij in alle situaties blindelings kan vertrouwen, is het Daphne wel”, glimlachte Faragonda. “Ga nu maar weer slapen, ik regel alles voor je.”
“Bedankt”, zei Bloom opgelucht. Nog even en ze was er van af, ze zou weer normaal worden. Al snel viel ze weer in slaap.