190~

Laura poV
Ik wist niet waar tommie zo moeilijk over deed, het was vrij duidelijk -zelf voor mij- dat hij dit heel erg graag wilde, en al langer dan vandaag. het was iets wat in zijn ogen te zien was, en aan zijn reputatie te merken was... hij wou dit graag doen, en dan konden we ook eens plezier hebben. moest ik het niet nog eens goed maken? En terwijl we bezig waren -hoe dubbelzinnig *giechel*- kon ik hem even goed een verjaardagscadeautje doen. Dan moest ik daar niet meer om zoeken. Tom leek het minder leuk te vinden... nu nog. 'Misschien ben je een beetje moe.' zei hij saai. ik rolde met mijn ogen en duwde hem plat tegen de zetel. Ik had niet echt een idee hoe dit moest, maar ... zo moeilijk kon het niet zijn. En als ik de verhalen mocht geloven, was tom een Expert in dit soort dingen, dus waarom zorgen maken... ik voelde me licht in mijn hoofd, en dat maakte het alleen maar leuker. Tom keek zo bezorgd, en naar de deur, alsof hij wou ontsnappen. ik gromde een beetje, het was de bedoeling om een tijger te spelen, maar bij nader inzien was het eerder een poesje. ik giechelde. Tom probeerde recht te komen -nog eens zo dubbelzinnig, maar wel waar, in beide betekenissen*giechel giechel*- Hij keek alsof het heel erg moeilijk was om mij te negeren of gewoon tegen te houden. Ik lachte, dit was zo grappig. Ik porde met mijn vinger in Toms buik en trok zijn shirt een beetje op. hij probeerde mijn handen weg te slaan. stoute jongen. ik nam zijn handen en legde ze op mijn heupen, maar wel met zijn vingers onder mijn T-shirtje. tom leek alsof hij ze wou wegtrekken. 'Laten liggen.' zei ik op een boze toon, maar ik meende het eigenlijk niet. hij rolde met zijn ogen. 'Laura.' ik legde mijn handen op zijn gezicht en kuste hem zodat hij niet meer kon klagen. Wat waren mannen toch moeilijke wezens...