W90

Die nacht had ze een droom, een droom waar haar zus Daphne in voorkwam.
“Bloom”, klonk Daphnes stem van ver.
“Daphne?”, vroeg Bloom. Maar ze vroeg het niet alleen in haar droom, ze sprak luidop, en Faragonda hoorde het.
“Bloom”, herhaalde Daphne.
“Daphne, waar ben je, ik zie je niet”, zei Bloom paniekerig.
“Rustig, Bloom”, zei Daphne. Langzaam kwam ze in Blooms zicht.
“Daphne, ik ben zo blij dat ik zie.”
“Dag zusje”, glimlachte Daphne.
“Daphne, weet je wat de Trix met me gedaan hebben?”
“Ja Bloom, daarvoor ben ik hier. Ik kan je helpen.”
“Echt?”, vroeg Bloom blij. “Hoe dan?”
“Je moet naar me toe komen, Bloom, kom naar het meer. Morgenavond.”
“Maar… Dan kan ik niet, ik mag hier niet weg zonder Flora, en die kan ’s avonds niet, dan is ze moe, en…”
“Bloom, je vriendinnen kunnen hier niets komen doen, je moet alleen komen.”
“Maar Daphne, Faragonda zal me niet laten gaan!”, riep Bloom in paniek. Bloom kronkelde in haar slaap, haar huid kleurde grauw, maar Faragonda die er naast zat en alles hoorde dat Bloom tegen Daphne zei durfde niets te doen, ze was bang dat Bloom wakker zou worden, en deze droom, deze ene droom, wilde ze echt niet verbreken.
“Bloom, ik weet zeker dat je haar kan overtuigen”, zei Daphne troostend. “Luister, van mij mag Flora meekomen tot aan de rand van het meer, maar eens jullie er zijn moet ze terug naar Alfea. Er mag niemand in de buurt zijn, Bloom, anders wordt het te gevaarlijk en lukt het niet. En deze kracht krijg ik maar eens per half jaar, dus het moet morgenavond. Het zal niet aangenaam voor je zijn en toch wel een tijdje duren, maar ik weet bijna zeker dat het zal lukken. En dan zal nooit nog iemand je zoiets kunnen aandoen.”
“Ik vraag het Faragonda”, zei Bloom zacht.
“Doe dat, zusje, dan zie ik je morgen.” Daphne verdween stilaan weer.
“Dag Daphne”, zei Bloom. Het duurde niet lang voor Daphne helemaal verdwenen was. Niet lang daarna werd Bloom wakker. Ze had niet lang geslapen en Faragonda zat er nog steeds.