W89

“Ik haat de Trix!”, schoot Bloom uit. Haar huid verkleurde, maar Faragonda deed nog niets. “Waarom moesten ze zo overdrijven? Ik wil geen monster zijn! Het is nu al meer dan twee maanden zo.”
“Bloom, ik beloof je dat het in orde komt”, suste Faragonda.
“Maar wanneer dan?”, huilde Bloom. “Ik wil niet meer gevangen zijn, ik wil hieruit, ik wil weer plezier kunnen maken buiten de school, uitstapjes, shoppen, …” Faragonda boog zich naar voren, en nam door de tralies heen Blooms hand vast.
“Ik begrijp het, Bloom, iedereen begrijpt het. Niemand wenst je dit toe.”
“Als ik zou weten dat het niet lang meer duurde was dit allemaal niet zo erg, maar het zou nog jaren kunnen duren, dat hou ik niet vol. Als ik iets gedaan had wat niet kon, dan zou ik het kunnen aanvaarden, dan zou ik begrijpen dat ik dit verdiend had. Maar dat heb ik niet.”
“Nee, Bloom, je hebt inderdaad niets misdaan. Maar ik hoop dat je begrijpt dat we niet anders kunnen dan enkele veiligheidsmaatregelen nemen.” Bloom schrok.
“Sorry, ik, ik neem jullie echt niets kwalijk, ik weet wel dat jullie doen wat jullie kunnen, het is alleen…”
“Het geeft niet, Bloom, we weten allemaal dat je dit niet verdiend hebt, dat de Trix hier de oorzaak van zijn.” Bloom zuchtte en stond op.
“Ik ga slapen, als u het niet erg vindt.”
“Natuurlijk niet, slaapwel”, zei Faragonda. Bloom kleedde zich om en kroop in haar bed.