De nachtmerrie

Camille opende haar ogen en keek verward omhoog, dit was niet haar kamer... Meteen kwam ze met een ruk overeind. Ze keek om zich heen om te zien dat ze op precies hetzelfde veldje was waar Stefan en zijn broer gevochten hadden. 'Hoe kom ik hier nou weer terecht?, ik zweer dat ik gewoon thuis was met Matt', fluisterde Camille. Ze keek schichtig om zich heen toen ze dacht iets te horen maar ze zag niet veel omdat het stik donker was. Ze kon toch niks anders doen dan opstaan en naar huis lopen. Ze bedacht zich geen moment en ze stond gelijk op om zo snel mogelijk weg te komen, ze had echt geen zin om hier nog langer te blijven. Toen ze eenmaal overeind stond hoorde ze opeens iemand zacht haar naam zeggen. Ze keek om zich op zoek naar degene die haar riep maar ze zag nog steeds niet veel. Ze hoorde een zachte lach gevolgd door nogmaals het roepen van haar naam maar deze keer klonk het geamuseerd. 'Hallo, is hier iemand?',.. kom op dit is niet grappig laat je zien!', zei Camille niet erg onder de indruk. Meteen dacht Camille terug aan de verdediging lessen van haar vader. Hij had haar geleerd hoe je in elke situatie zo snel mogelijk iemand van je af kon schudden, desnoods neerhalen. Ze kreeg een brok in haar keel toen ze aan haar vader dacht maar vocht de tranen weg. Ze ging nu niet zielig doen en huilen, ze moest sterk zijn! Meteen concentreerde ze zich weer op wat er om haar heen gebeurde. Het leek of ze voetstappen hoorde, voetstappen die haar kant op kwamen. Ze keek en kon nog net een schaduw onderscheiden die nu een paar meter van haar vandaan stond. 'Wie ben jij', haar stem nu niet meer dan een fluister. Ze hoorde een diepe best wel sexy lach en het klonk nu heel dichtbij. Instinctief zette ze een paar stappen naar achter. 'Je weet niet wie ik ben?, daar kom je nog wel achter', zei de stem grinnikend. Ze kreeg de rillingen van die stem, het kwam haar zo bekend voor maar ze kon gewoon niet op de naam komen. Opeens leek het net of ze door een vlaag wind werd geraakt die zo krachtig was dat ze omviel. Ze landde op de grond en wreef pijnlijk over haar rug heen. 'Wie ben jij, en vind je het grappig om zomaar iedereen op de grond te gooien', beet ze de gedaante toe. De gedaante lachte, 'het is veel leuker als mijn naam nog een verassing blijft en ja, ik vind het best grappig'. Ze voelde haar gezicht warm worden toen de gedaante langzaam naar haar toe liep en ze probeerde nog achteruit te kruipen. 'Wees niet bang Camille, ik bijt niet.. hard', lachte hij terwijl hij haar kin op tilde en haar wang streelde. Al wou ze niet ze voelde zich toch langzaam ontspannen door zijn aanraking. Camille kon haar blik niet afwenden die op zijn gezicht gericht was. 'Ik vraag me af hoe je smaakt', zei hij en opeens voelde ze zich heel duizelig. Ze zag alles heel vaag en voelde hoe hij haar in de armen nam. Het allerlaatste wat ze voelde was iets heel zachts wat om haar heen sloot. Iets zwarts. Het leken wel een enorme vleugels maar ze voelden heel zacht aan... Het laatste wat ze voelde was dat har ogen sloten en iemand zacht grinnikte.


Camille schrok bezweet wakker en keek tot haar opluchting haar eigen kamer rond. 'Het was maar een nachtmerrie', zei ze om zichzelf gerust te stellen. Ze probeerde te herinneren waar de nachtmerrie over ging maar op een of andere manier kon ze er gewoon niet op komen. Ze dronk wat water liep terug naar haar bed en zag dat het nog maar 2 uur s 'nachts was. Ze kreunde en liet zich doodmoe op haar bed vallen. Wat raar dat ze het niet meer kon onthouden. Ze had wel iets gevoeld in haar droom, iets op haar wang en het leek net echt maar dat kon ze zich ook niet meer herinneren. Ze zag dat het raam nog steeds open stond en liep ernaar toe om vervolgens het raam te sluiten. Ze kroop weer in bed denkend aan de volgende ochtend want dan zou ze iets leuks met Stefan gaan doen want dat hadden ze nog afgesproken. Ze viel weer in slaap nog steeds niks herinnerend van haar nachtmerrie. Buiten regende het nu heel hard en er haast niemand op straat. Een iemand stond tegen de boom aangeleund rustig naar een raam kijkend en in zichzelf lachend.