Hoofdstuk1

“lizzie, Lizzie !” Een stem probeerde me wakker te maken, maar ik hoorde ze niet echt. “mam mag ik wat chocolademelk?”, mompelde ik, in mijn droom komt m’n moeder naar me toe met een grote tas dampende chocolademelk. “wil je er ook wat koekjes bij ?” , vroeg ze. “ja , graag!” Wacht eens even sinds wanneer had mijn moeder zo’n zware stem? Ik opende mijn ogen en viel bijna van m’n stoel van schrik als ik mijn leerkracht ,meneer claudius deyuti, vlak voor me staat. “oeps,sorry meneer” ,zei ik met een knalrood gezicht. De klas ligt plat van het lachen behalve drie personen. Mijn leraar, die me boos aankijkt en weer terug naar het bord loopt. Mijn best , en eigenlijk enige, vriendin, mary. En hij natuurlijk, Cato. Hij keek me geërgerd en neerbuigend aan. Ik keek zo gemeen als ik kon terug. Meneer deyuti ging weer verder met de les. Een halfuur later klonk eindelijk de bel en werden we uit ons lijden verlost. Mary en ik liepen elke dag samen naar huis. Ze moest eigenlijk een totaal andere richting dan mij uit maar dat kon me niet schelen. Mary woonde in de armste buurt van de stad, in tegenstelling tot mij. Want ik woonde in de rijke buurt. Maar door zover om te lopen hadden we meer tijd om te kletsen en duurde het ook langer voor ik thuis was en daar had ik helemaal geen problemen mee. “nou, tot morgen dan hé !” “jep tot morgen , mary”, we gaven elkaar nog een knuffel en voor ze naar binnen ging gaf haar nog twee stukken taart en een brood dat ik vanmorgen uit onze keuken had meegepikt. Mary woonde alleen met haar kleine zusje en het was voor hen moeilijk om aan eten te komen. Ookal woonden we dan in district 2 de armere werden nog altijd benadeeld. Ik wandelde, of beter gezegd slenterde, naar huis. Na ongeveer een uur kwam ik aan bij de gigantische villa waar ik alleen met m’n moeder woonde. Mijn vader was gestorven terwijl hij les had gegeven. Hij was leraar geweest, mijn vader moest mensen bepaalde vechttechnieken leren in hun opleiding tot vredebewaker. En een keer hield hij een oefengevecht met een van zijn studenten, maar die leefde te veel op in het gevecht en doodde mijn vader. De student werd later geëxecuteerd. “maam, ik ben thuis!”,riep ik terwijl mijn tas in de hoek smeet en m’n schoenen uitschopte. Mijn moeder verscheen onderaan de trap en keek me streng aan. Sinds mijn vader was gestorven, was ze kil en afstandelijk geworden, streng was ze altijd al geweest. “lizzy, ruim je schoenen en je boekentas op en ga iets deftig aantrekken.” “euh, waarom? Verwachten we bezoek of zo?” vroeg ik. Ze knikte kort en verdween toen in de keuken. Ik kon al raden wie er op bezoek zou komen, de familie johnson.