- Chapter nine.

Gefrustreerd keek Anna naar de stapel papieren voor haar neus. Ze bevatten de instructies voor de rest van de week, maar ze raakte er maar geen wijs uit. Al die afkortingen waren een hel. Zelfs fatsoenlijk engels leek te moeilijk voor de organisatie hier. Met een zucht drukte ze haar klembord tegen zich aan en begaf zich richting de kleedkamers. Naomi was op de set met Mark en de regisseur. Ze hadden een beurtrol afgesproken, elke week deed iemand anders het vuile werk. De andere mocht observatie doen bij de opnames. Natuurlijk was zij weer de eerste die eraan ging voor de moeite. Wat betekende dat ze mocht lopen en haasten voor iedereen op deze set. En nu had ze via haar oortje de instructie gekregen om Martin en Una te halen voor de eerste scene die dit jaar opgenomen werd. Ze duwde ze deur naar de kleedkamer open en liep naar binnen.
“Martin, they’re expecting you on set,” zei ze met een zucht.
Haar blik gleed omhoog en haar mond viel open. Dit was niet de juiste kleedkamer, zoveel was zeker. Ongemakkelijk wipte ze van been naar been. Wanhopig probeerde ze overal te kijken behalve naar de man in het midden van de kleedkamer.
“My apologies, wrong dressing room,” stamelde ze met een hoog stemmetje.
Ze wilde zich omdraaien en terug naar buiten wandelen, maar de man trok razendsnel zijn broek weer op en hield haar tegen.
“You’re Anna, right? The new intern?” vroeg hij aarzelend.
“Yes, I am,”
Met vuurrode wangen keek ze de man aan. Oh god, ze ging dit beeld nooit meer van haar netvlies krijgen.
“Could we keep this uhm, this little incident between these four walls?”
“Ofcourse we can, no problem. If you would excuse me now,”
Trillend trok ze de deur achter zich dicht. In een poging te bekomen van de schrik, drukte ze zich met haar rug tegen het hout en sloot haar ogen. Slecht idee. Walgend opende ze haar ogen weer. Ze moest Martin zien te vinden, en snel ook. Gelukkig kon het werk haar gedachten weghouden van het beeld in haar hoofd. Ze haastte zich naar de juiste kleedkamer en troonde Una en Martin mee naar de set. Daar wenkte ze Naomi dichterbij. Die merkte dat er iets met Anna aan de hand was, dus ze verzon een excuus en trok haar vriendin apart.
“Anna, wat is er aan de hand? Je ziet lijkbleek,”
In horten en stoten vertelde ze haar wat er gebeurd was in de kleedkamer. Naomi staarde haar aan met grote ogen en begon dan hikkend te lachen.
“Meen je dat nu serieus? Jij wandelt een kleedkamer binnen en je stuit op een masturberende Moriarty. Waarom ben jij altijd degene die zo’n dingen meemaakt?”
“Ik weet het niet!”
Naomi haalde enkele keren diep adem zodat ze weer een beetje kalmeerde. Anna keek haar niet zo geamuseerd aan.
“Het is perfect normaal, Anna. Hij is ook maar een man,”
Even schonk ze haar vriendin nog een duistere blik, waarna ze zich tussen twee figuranten door wurmde en wegbeend. Het zou nog een halfuur duren voor Naomi eindelijk stopte met lachen.