LXIV

Alice Potter

De volgende dag word ik met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht door mijn wekker gewekt. Even vraag ik me af of het allemaal een droom was, maar Marinda die voorbijloopt en me vraagt of ik fijn gedroomd heb, doet me nog breder grijnzen. Het was echt.
Ik sla mijn benen over de rand van mijn bed en huppel zo ongeveer naar de badkamer. Marinda kijkt me even raar aan. ‘Vaag kind,’ mompelt ze dan.
Ik negeer haar en maak me klaar voor het ontbijt. Normaal zou ik school gezegd hebben, maar nu is het ontbijt een stuk belangrijker, want daar zal ik hem weer zien. Dan denk ik ineens weer aan James en twijfelend bijt ik op mijn lip. Wat zal hij ervan vinden… Remus is een van zijn beste vrienden. Alle vragen en twijfels van gister komen weer terug terwijl mijn glimlach verdwijnt.
Als ik de badkamer uitloop, zie ik dat Marinda er nog is en mijn stemmingswisseling blijft dan ook niet ongemerkt.
‘Wat is er?’ Ze zucht. ‘Toch niet weer James, he? Luister, hij heeft het maar te accepteren anders krijgt hij met mij te maken,’ zegt ze simpel, waarna ze me de slaapkamer uitduwt. ‘Misschien is Remus ook wel vroeg.’
‘Waarom ben jij eigenlijk zo vroeg? Normaal ben je altijd later…’
‘Gewoon…’ mompelt ze.
‘Gaat het om Sirius?’ vraag ik. Marinda blijft stil en kijkt me niet aan. ‘Luister, hij bedenkt zich heus nog wel.’ Nog steeds blijft ze stil. ‘Anders krijgt hij met mij te maken.’
Ze begint te lachen. ‘Daar houd ik je aan.’
Terwijl we naar de Grote Zaal lopen kijk ik naar haar. Nog steeds weet ik niet of ik haar kan vertrouwen. Marinda zonder haar opmerkingen is gewoon niet dezelfde persoon en dat is nogal eng ineens…

Remus is laat. Het ontbijt is bijna afgelopen en ik heb hem nog niet gezien. Normaal is hij heel vroeg op, maar juist vandaag is hij nergens te bekennen. Hij zou het toch niet aan James aan het vertellen zijn? Of al hebben verteld? Misschien is James-
Marinda stoot me aan. ‘We moeten zo naar de les,’ zegt ze.
‘Oh,’ zucht ik. Ineens schrik ik op. ‘Ik heb mijn boeken niet bij me!’
‘Goh…’ mompelt Marinda verveeld. ‘Wat nu?’
Ik kijk haar verveeld aan en loop dan zonder nog iets te zeggen terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Het kan haar misschien niet zoveel schelen als ze haar boeken niet heeft, maar ik wil ze gewoon bij me hebben. En ik wil ook niet te laat komen in de les. Na een blik op mijn horloge begin ik steeds harder te lopen, totdat ik uitgeput de leerlingenkamer binnenstorm.
En daar is hij. Remus staat vlakbij het portret, op dezelfde plek als waar ik gister stond. Hij kijkt me aan met een lieve glimlach. ‘Hey.’
Ik word rood. ‘Hey,’ zeg ik zacht.
Hij kijkt me verontschuldigend aan en richt dan zijn blik op iets achter me. ‘Eindelijk klaar, James?’
James komt van de trap aflopen en negeert Remus. Hij doet alsof hij zich rot schrikt en legt zijn hand op de plaats waar zijn hart ergens zit. ‘Alice?!’ Hij kijkt op zijn horloge. ‘Wat doe jij hier! Jij… Je hoort allang ongeduldig vroeg voor een gesloten lokaal te staan!’
Ik rol even met mijn ogen waarna ik zijn verontwaardigde geschreeuw negeer en naar boven ren om mijn tas te pakken. Hij mag het niet weten.