025*

Geschrokken sprong ik bijna rechtop in het witte bed. Er volgde luide knallen in de gang. Ik schudde Tom voorzichtig wakker. 'Tom, wakker worden, er is iets op de gang,' fluisterde ik paniekerig. Eindelijk opende hij zijn ogen, 'wat?' Vroeg hij slaperig. God, hij leek mij wel. 'Er is iets op de gang,' herhaalde ik weer, waarna nog een paar klappen volgde. Tom zat in een keer rechtop in bed, 'Holy Shit!' Vloekte hij. Het licht in de kamer brandde gelukkig wel. Voorzichtig stapte ik uit het bed. 'Moet ik gaan kijken?' Vroeg ik onzeker. 'Nee, niet doen, hier blijven,' zei Tom beslist. 'Maar wat als het gewoon een zuster is die wat laat vallen of aan het opruimen is?' Mezelf overtuigen was echt een slechte eigenschap, maar het gaf me ook een soort van rustgevend gevoel, het gaf me opties wanneer ik even aan niets anders kon denken, het zorgde ervoor dat ik ten minste nog een beetje rustig bleef in situaties als deze. De radio was uit en de klok gaf aan dat het precies 12 uur was, nog redelijk vroeg dus. Ik hoorde iets piepend en krakend verschuiven op de gang, maar het angsaanjagende hiervan was dat het onze richting op kwam. Ik wilde weten wat er op de gang was, dus ik liep zo rustig, maar toch onophoudelijk trillend richting de deur. 'Cris! Kom hier verdomme!' Siste Tom kwaad, en hij stapte snel uit bed en greep mijn pols vast om me tegen te houden. 'Ik wil weten wat er aan de hand is,' siste ik op dezelfde toon terug. Het vreselijke gepiep en geschuur kwam steeds dichterbij... 'Je wilt niet weten wat het is!' Ik had Tom nog nooit zo erg in paniek zien raken. Ik keek hem doordringend aan, 'Tom, laat me los.' Ik sprak deze woorden langzaam, duidelijk en dwingend, en Tom verzwakte eindelijk zijn greep om mijn pols een beetje. Ik trok hem los en liep verder richting de deur, nu echt een heel stuk onzekerder door de woorden van Tom, die achter me smekend toe stond te kijken. Zijn ogen brandden bijna in mijn rug en even wilde ik me bedenken en weer terug in het bed kruipen om me onder de witte dekens te verschuilen. 'Cris, doe het alsjeblieft niet...' Even dacht ik dat hij nou echt huilde. Het geschuur had bijna de deur bereikt, en op het moment dat ik dacht dat het bij de deur was, hield het plotseling op. Een ijzige stilte vulde de kamer en ik draaide me langzaam vragend om naar Tom, die nu lijkbleek naar de deur keek. Even hoorde ik niets, heel even. Tot een harde klap de deur deed indeuken en ik met een enorme schreeuw bijna in Tom's handen sprong.



Jahaa,, nu willen jullie zeker wel snel vervolg Heaa
Tja, dat worden dus reacties geven <3
~ik hou ervan om jullie in spanning af te laten wachten >