Chapter Three. New tasks and abandonment. 3.6

Rustig schepte ik mijn bord vol met lekkernijen, terwijl de rest van de school in rep en roer was. De helft van de school was in euforie; aangezien ze zich zouden opgeven –en natuurlijk hoopten te winnen, terwijl de andere helft –de minderjarige helft- teleurgesteld was, of in het geval van de tweeling; plannetjes aan het smeden was.
‘Er moet een mogelijkheid zijn,’ mompelde George.
Ik keek hun kant op en zag dat ze beide met een grote denkrimpel in hun voorhoofd voor zich uit keken, terwijl ze hun zogenaamde “baard” aan het strelen waren.
‘Hey Eve, hoe vind je mijn nieuwe baard?’ vroeg Fred met een zeer serieuze toon.
‘Wat voor baard? Ik zie er geen,’ zuchtte ik.
‘Het is een onzichtbaard,’ grijnsde Fred.
Ik keek hem even dom aan, maar kon toch een kleine glimlach niet onderdrukken. Ik keek Fred even vaag aan, terwijl hij steeds harder begon te lachen.
‘Snap je hem! Een onzichtbare baard, een onzichtbaard!’ grinnikte hij.
‘Jullie rare gingers ook altijd,’ zuchtte ik.
Ik propte mijn laatste croissant in mijn mond en keek Fred even aan, ‘Hey Fred, kijk eens!’
Hij draaide zich om, wanneer ik mijn mond even opendeed en heerlijk smakte, ‘Ah, ik zie het. Croissant met ham en kaas, goede keus!’
‘Ook een hapje?’ grinnikte ik, met volle mond.
Ik had geen idee waarom ik me zo kinderachtig, en gewoon vulgair, gedroeg , maar ik gokte dat de tweeling gewoon zo’n invloed op me had. Ik kon gewoon niet serieus blijven in de buurt van deze jongens, hoe hard ik het ook probeerde.
‘Wat een manieren,’ grinnikte Fred, waarna hij een vette boer liet.
‘Asociaal,’ mompelde Hermione.
‘Ja, ik snap ook echt niet waarom ze zo vies moeten doen. We zijn geen kleuters meer, hè?’ zei George, op een serieuze toon.
Ik keek hem even verstomd aan, waarna hij ineens een dikke scheet liet. Nu was het groepje wel compleet. Ik begon te grinniken, terwijl Hermione walgend om zich heen keek. Zelfs Ron en Harry kwamen niet meer bij, wat Hermione nogal tegenviel. Ze had blijkbaar gehoopt op wat steun. Wanneer de lucht van de goede scheet van George zich ook eenmaal verspreid had, was de maat voor Hermione vol, en verliet ze de tafel.
‘Eureka!’ riepen Fred en George ineens.
‘Denk jij wat ik denk?’
‘Zeer waarschijnlijk.’
De tweeling keek elkaar onheilspellend aan en keek toen zoekend om zich heen. Met een snelle beweging had George mijn vork van mijn bord gepakt en hem met een grote snelheid door de zaal geschoven. Ik keek ze even geschokt aan, maar besloot toch achter mijn vork aan te gaan, aangezien de jongens het waarschijnlijk toch niet gedaan hadden. Net toen ik aangekomen was bij mijn vork –wat verdacht dicht bij de leeftijdslijn van de Vuurbeker was- en hem wilde oppakken, voelde ik ineens een groot gewicht op mijn rug. Meteen daarna kreeg ik een harde duw in mijn rug, waarna ik struikelde en met een harde klap op de grond terecht kwam. Verschrikt keek ik om me heen.
‘Wat is dit nou weer?’ riep ik uit.
Ik keek even op en zag dat Fred een meter verderop lag, kreunend van de pijn, terwijl George met een teleurgestelde blik naar de Vuurbeker keek.
‘Plan A, mislukt,’ zuchtte George.
‘Je dacht echt dat je door op mijn rug te gaan zitten, de leeftijdslijn wel zou passeren?’ vroeg ik cynisch, waarna ik doorhad wat hun plan geweest was.
‘We hoopten het,’ zuchtte Fred.
‘Dumbledore is geen idioot hoor,’ zei ik hoofdschuddend, ‘Jullie daarentegen wel.’
‘Wat zei je daar?’
‘Niets,’ piepte ik, wanneer ik de gevaarlijke blikken van de tweeling zag.
Snel rende ik de kant van Harry en Ron op, hopend wat rugdekking te krijgen, wanneer de tweeling ineens verdwenen was.
‘Waar zijn die idioten heen?’
‘Dat zal niemand ooit weten,’ zuchtte Ron.

‘Dames en heren, bereid u voor. Plan B!’ riep de tweeling ineens in koor.
Waar die twee ineens vandaan waren gekomen, was iedereen onbekend. De zaal was bijna leeg, op een groep leerlingen na. Ook Hermione zat nu weer in de grote zaal, maar deze keer met haar huiswerk. Ik keek even naar Ron en Harry, waar ik het afgelopen uur mee had zitten praten, en sleurde ze toen mee naar voren, om alles wat beter te kunnen bekijken.
‘Watch and Learn, Eve,’ knipoogde Fred.
‘Kom maar op, blow me away! ‘ grijnsde ik.
Ze haalden iets uit hun zak –waarschijnlijk ouderdomsdrank- en haakten vervolgens hun armen door elkaar heen en dronken. Ze leken niets veranderd te zijn. Meteen sprongen ze de cirkel binnen, waarna het leek alsof ze de leeftijdsring echt doorgekomen waren. Er gebeurde helemaal niets, waarop een gejuich ontstond. Ze begonnen euforisch te dansen en stopten daarna een stuk perkament met hun naam in de Vuurbeker. Nog steeds leek er niets te gebeuren, meer gejuich steeg op.
‘Wicked!’ riep de tweeling in koor.
Tot er ineens blauwe vlammen uit de beker te leken ontstaan en de jongens met een grote klap de cirkel uitgegooid werden. Ze klapten met een goede snelheid neer op de grond, waarna ik spontaan begon te grinniken. Ook Hermione begon even zelfvoldaan te grijnzen, aangezien ook zij de jongens nog had gewaarschuwd. De jongens stonden op en voelden even aan hun gezicht. Ze hadden grijs haar en een lange grijze baard gekregen.
‘Hey Fred, ik denk dat je onzichtbaard zojuist zichtbaar geworden is,’ grinnikte ik.
Hij stond op en ging voor me staan, ‘Heb je toevalig een rare fetisj voor rijpe oude mannen?’ knipoogde hij.
‘Helaas, nee. En zo wel, dan was ik wel voor Dumbledore gegaan, meer ervaring,’ grinnikte ik.
Fred keek me grijnzend aan en keerde zich toen tot George, ‘Dit is allemaal jouw schuld!’
Een zogenaamde vechtpartij tussen de twee jongens brak uit, terwijl ik een stuk perkament afscheurde en mijn naam erop schreef. Langzaam liep ik naar de Vuurbeker en draaide me grijnzend om.
‘Hey Fred, Watch and Learn,’ immiteerde ik zijn stem.
Een dubbele middelvinger was de reactie die ik mocht ontvangen. Wat een vriendelijke jongens waren het ook.