Hoofdstuk 12 - De oplossing

‘Sorry?’ Max begreep niet wat ze bedoelde.
‘Iedereen die hondjes schopt heeft zijn hersens verkeerd om zitten! Zo iemand is gewoon gek!’ Lilly kon zich niet meer inhouden. Als de groteren het niet durfden, moest zij het maar zeggen!
‘Waar heb je het over?’vroeg Max.
‘Dat weet je best!’gilde Lilly. ‘Dierenbeul!’
De oude vrouw kwam de kamer binnen met een dienblad vol koekjes, kopjes en een theekan. Ze zette het op het tafeltje in het midden van de kamer en vroeg;‘Wat is hier aan de hand? Ik hoorde iemand schreeuwen.’
‘Lilly, doe nou niet!’zei Evelien, maar Lilly was niet meer te stoppen. De beschuldigingen en beledigingen stroomden uit haar mond als water uit een waterval.
‘U bent zo een stomme stombo! Wie schopt een hond nou? En hij was niet eens van u!’
‘Houd je mond Lilly!’riep Birgit dringend.
‘Nee! Hij was het, hij, hij, hij! En dat mocht hij niet doen! Niemand mag zoiets doen! Ik ga de politie bellen!’ Ze vloog overeind van de bank en stormde op de telefoon af, die aan de muur vlak naast de deur hing. Nog voordat ze die bereikt had, pakte Birgit, die ook was opgestaan, haar van achteren vast en duwde haar terug op de bank.
‘Dat doe je niet! Leg eerst maar eens uit waarom je zo doet aan die man. Hij snapt er helemaal niks van. En rustig graag.’
Lilly vertelde het hele verhaal, wat ze hadden gezien, waarom ze hier oliebollen hadden verkocht en waarom ze nog eens terug waren gekomen. De vrouw was in de enige overgebleven stoel gaan zitten en luisterde met gefronste wenkbrauwen.
‘… En dat is het hele verhaal,’eindigde Lilly.
‘En nu zouden we graag weten wat u te zeggen hebt.’ Birgit keek Max met een mengeling van nieuwsgierigheid en boosheid aan.
‘Goed,’zei hij. Hij was overdonderd. Hoe konden ze zo iets denken? ‘Ik neem Snuffel wel eens mee. Dus ik was die dag met hem aan het wandelen en-’ Hij stopte even omdat de puppy waar het allemaal om ging de kamer binnen kwam vanuit de gang en bij hem op schoot sprong. Lilly keek verbaasd. ‘En ik had een tennisbal meegenomen. Om mee te spelen, snap je? Snuf begint vaak te blaffen en te janken als hij vind dat ik niet snel genoeg verder speel. Ik denk dat dat is wat jullie door de bosjes heen hoorden.’
‘Ja maar je schopte hem ook! Dat hebben wij gezien!’zei Lilly, die nog steeds niet overtuigd was.
‘Dat was per ongeluk. Hij had de bal weer voor mijn voeten neergelegd. Ik wou hem schoppen, maar de hond wou langs me lopen om bij een kat te komen die hij had gezien. Hij heeft het niet zo op poezen. Ik raakte Snuf. Daarna pakte ik hem op en heb ik hem meteen naar huis gebracht, maar jullie waren alweer weg.’
‘O.’
‘Het spijt ons, meneer. Blijkbaar…hadden we het toch mis,’zei Evelien oprecht.
‘Mij…’ Lilly keek eerst naar Evelien en toen naar Birgit, die haar allebei streng aankeken. Ze zuchtte en zei toen;‘Het spijt mij ook. En ook dat we gelogen hebben tegen u, mevrouw.’
‘Dat is wel goed, neem nog maar een koekje,’zei de vrouw vriendelijk. ‘Maar jullie grootste probleem op dit moment is dat jullie het aan jullie ouders moeten vertellen.’
Lilly schrok. ‘Vertellen?’
‘Ja. Ik hoop dat ze me niet meteen ontslaan,’zei Birgit.
‘Ontslaan?’
‘Ja. Ik wist dat het jullie verboden was, maar toch deed ik mee. Het had wel eens heel gevaarlijk kunnen worden.’
‘Mogen we wel nog wat koekjes mee?’vroeg Lilly.
‘Natuurlijk.’