Hoofdstuk 11 - Een nieuw spoor [Deel 2]

‘Doe je niet mee dan?’
‘Jawel! Ik heb best zin in meer koekjes.’
‘Kom op, nu of nooit,’zei Evelien en duwde Lilly in de goede richting.
Voor de deur aarzelde ze even, maar drukte toen toch op de bel. Birgit was inderdaad een rare volwassene als ze zo’n plan voorstelde. Maar dat was juist wel leuk.
‘Hallo mevrouw,’zei Lilly toen de deur openging.
‘Hé, hallo! Kom je nog een keertje?’
‘Ja mevrouw. We kwamen hier toevallig langs op weg naar het park en toen wou ik heeeeel graag nog een keertje hier langs om te vragen of ik nog wat koekjes mocht, want ik vond ze echt zooooo lekker! En ik was zo koud van het fietsen en de wind. Want we hadden wind in de buik en dat is heel vervelend,’zei Lilly met een pruillipje.
‘Wind in je buik?’vroeg de vrouw lachend.
‘Ze bedoelt wind tegen,’zei Evelien.
‘Maar het is toch ook wind in de rug?’vroeg Lilly.
‘Dat is wel slim bedacht. Willen jullie misschien even binnen komen? Het is buiten zo koud, zoals je zegt.’
‘Ja, heel graag.’ Dat ging gemakkelijker dan verwacht; ze vroeg hen zelf binnen!
De vrouw hield de deur voor hen open en ze gingen binnen. Ze sloot de deur en zei;‘Ga maar even in de woonkamer zitten terwijl ik wat thee klaarmaak en koekjes haal. De man van mijn dochter is ook even op visite. Het is deze deur.’ Ze hield een deur open.
Het was een mooie kamer, niet heel groot maar ook niet te klein. In het midden van de kamer, op de vloer van donker hout, lag een rood kleed. Daarop stond een klein tafeltje en eromheen stonden een rode driepersoons bank en twee net zo rode stoelen. In een hoek van de kamer stonden vier stoelen om een houten eettafel. De muren van de kamer waren wit en op de vensterbank stonden verscheidene planten. Er stonden ook nog een aantal kasten langs de muren. Eentje met servies dat je door de raampjes in de deuren kon zien, een met dichte deuren en een zonder deuren met boeken. En tot slot was er nog een rieten hondenmand met een rode deken erin. De hele kamer zag er gezellig uit.
De man zat in een van de stoelen. ‘Hallo,’zei hij, verrast over het onbekende bezoek.
‘Hallo. Wij zijn… Euh…’begon Evelien.
‘hier op bezoek omdat uw schoonmoeder ons uitgenodigd heeft,’zei Birgit en voltooide daarmee Eveliens zin.
Ze gingen met z’n drieën op de bank zitten met Lilly in het midden. Lilly bleef de man de hele tijd boos aanstaren.
‘Ik ben Max, en hoe heten jullie?’vroeg de man in een poging een gesprek op gang te brengen.
‘Dit is Evelien, dit is Birgit en ik ben Lilly,’zei Lilly kortaf.
‘O, leuk.’ Blijkbaar wist hij niet precies wat hij verder nog moest zeggen. Hij leek het een beetje raar te vinden dat Lilly hem de hele tijd aanstaarde. Na een korte stilte vroeg hij;‘Waar kijk je naar? Zit mijn neus soms verkeerd om?’
‘Nee, maar uw hersens wel,’zei Lilly brutaal.