Hoofdstuk 9 - Lilly's plan voor het eerst in uitvoering [Deel 2]

‘Nee. Ik wou per se hier beginnen omdat uw huis zo mooi is!’ Het verbaasde Evelien hoe snel Lilly een smoes klaar had.
‘Wat grappig. Kijk, hier heb je 16 euro.’
‘Maar dat is wat te veel mevrouw,’mengde Evelien zich voor het eerst in het gesprek. Zij en Birgit hadden zich een beetje op de achtergrond gehouden, omdat Lilly het graag bij het eerste huis wou proberen. ‘20 oliebollen kosten maar 15 euro.’
De oude dame glimlachte. ‘Dat weet ik. Maar het is toch bijna kerst, en ik vind het zo leuk dat kinderen zoals jullie dit soort dingen doen. Tenslotte is het toch voor het goede doel!’
‘Bedankt.’zei Lilly toen ze het geld aannam dat uit de la van het kastje kwam. ‘Bent u koekjes aan het bakken? Mag ik er eentje?’ Dat was wel heel onbeleefd, vond Evelien. De meeste mensen zouden om zoiets zeker boos worden.
‘Lilly, zoiets zeg je niet!’siste ze.
‘Het maakt niet uit hoor. Wacht even hier, dan kan ik even wat koekjes halen,’zei de vrouw.
‘O nee mevrouw, dat hoeft echt niet!’riep Birgit nog, maar ze was al verdwenen door de deur waar de keuken achter lag. Terwijl ze stonden te wachten kwam er een hondje uit een andere kamer. De deur had op een kier gestaan, en het dier kon hem gemakkelijk openduwen met zijn snuit. Het was een jong, bruin hondje met één zwart pootje. Het droeg een rood halsbandje.
‘Dat is hem!’fluisterde Lilly verbaasd. ‘Maar het was een man, geen oma. Het is vast een tweeling van het hondje.’ Evelien wou reageren, maar de vrouw kwam terug uit de keuken met een plastic zakje vol koekjes.
‘Kijk eens Lilly, ze zijn nu nog een beetje heet maar je kunt ze zo eten,’zei ze, en ze gaf Lilly het zakje.
‘Bedankt mevrouw.’
‘Graag gedaan hoor, ik was toch al bang dat ik te veel zou hebben. Weet je, eigenlijk houd ik zelf niet zo van dit soort koek, maar de buurkinderen vinden ze zo heerlijk.’
‘Ik ook mevrouw! Is dat uw hond? Hoe heet hij? Mag ik hem aaien?’zei Lilly, wijzend op de bruine pup.
‘Wat veel vragen tegelijk! Ja, het is mijn hond. Hij heet Snuffel en je mag hem best aaien als je wilt.’
Lilly bukte zich en lokte de hond naar zich toe. ‘Wat een schatje! Snuffel is echt een kleine knuffel!’
Birgit glimlachte en overhandigde de oude vrouw haar oliebollen. ‘Astublieft. Maar nu moeten we weer verder, we moeten nog een heleboel huizen doen.’
‘Ja natuurlijk. Doei! Kom nog eens langs als je wilt!’
‘Doeg mevrouw!’
Toen de vrouw de deur had dichtgedaan en ze weer op de stoep stonden zei Evelien;‘Zeg, jou plan is wel fantastisch en zo, maar we moeten nu ook de rest van de straat oliebollen verkopen, of zie ik daar iets verkeerd?’
‘Dat klopt. Die doen we later wel. Nu eerst de volgende Vermolen. Die woont een straatje verderop,’zei Birgit.
‘Mwhet mhonchja!’zei Lilly met haar mond vol koekjes. Ze slikte ze snel door en zei;‘ Het hondje! Dat was daar!’
‘Ja, dat klopt. Maar het kan niet hetzelfde zijn, het was tenslotte niet die vrouw die we zagen.’
‘Dat ben ik met Evelien eens. We kunnen nu beter eerst verder,’zei Birgit.
Evelien wist het niet zeker, maar het leek erop dat ze Birgit toch steeds aardiger begon te vinden. Tja, er was nou eenmaal toch geen reden om jaloers of boos te zijn. Ze had haar niks gedaan.
‘Hey Eefie, wat doe je? Kom je?’
‘Wat? O, o, ja natuurlijk.’