Chapter 8: Talking

Ik stond daar Ciel aan te gapen. "Wat?" vroeg hij. "Hoe doe je dat?" vroeg ik verbaasd. "Hoe doe ik wat?" vroeg hij. Daarnet was je een man van rond de dertig toen je me kwam ophalen en nu ben je weer dertien!!!" riep ik.
"Ik kan ook moelijk als dertien jarig kind een ziekenhuis binnenlopen en beweren dat ik jouw wil adopteren. Niet veel mensen zullen me dan geloven. Dus had ik mijn uiterlijk verandert naar dat van een dertig jarige man. Demonen kunnen dat." legde hij uit. Maar als je je uiterlijk kan veranderen, waarom kies je dan het meeste van de tijd voor een het lichaam van een dertien jarig jochie? Toen ik je voor het eerst zag zag je er ook zo uit." zei ik. "Ik voel me er gewoon het zekerst bij." hij keek me aan. "Wat?" vroeg ik. "Ga je nog zitten?" vroeg hij. "Huh? Ah! Oh ja!." zei ik en ging zitten. Ik was door de uitleg helemaal vergeten dat we eigenlijk gingen avondeten.

Na het eten bracht Sebastian mij en Ciel naar de woonkamer.
"Laten we bespreken hoe we jouw 'wens' kunnen vervullen." zei Ciel. "Oke" zei ik. "Je wenste om mensen die van je zouden houden tot de dood jullie scheid." zei hij. "Zo als jij het zegt klinkt het net alsof ik ga trouwen, maar ja dat is waar." zei ik. Ciel negeerde mijn opmerking en ging verder. "Ik denk, aangezien je dertien bent, dat het misschien het handigst is om je gewoon naar school te sturen. Want dat is meestal de plek waar je de beste vrienden maakt." zei hij. "En ook al zou je me niet naar school sturen dan zou ik alsnog moeten. Aangezien ik nog leerplichtig ben." zei ik. "Ja, dus hadden Sebastian en ik het volgende bedacht. Jij zal als nieuwe leerlinge naar de middelbare school gaan van Truvina. En ik en Sebastian zullen daar gaan werken als de nieuwe engelsleraar en schooldokter." zei hij. "Wie wordt de dokter en wie wordt de engelsleraar?" vroeg ik. "Sebastian zal de schooldokter zijn en ik zal de engelsleraar zijn. In mijn dertig jaar vermomming natuurlijk." zei hij. "Wat vrienden betreft. Ik zal je op weg helpen maar uiteindelijk moet jij toch echt zelf de mensen kiezen die jij aardig vind en echt mag. Want vrienden krijg je niet voorgeschoteld die moet je leren kennen." zei hij. "Oke." zei ik. Een klein beetje zenuwachtig.
"En nu lijkt het me verstandig als je naar bed gaat, want morgen is je eerste schooldag." zei Ciel. "Dat heb je snel geregeld." zei ik terwijl ik opstond van de bank. "Ik heb zo mijn connecties." zei hij terwijl ik naar de deur liep. "Weltrusten." zei ik uit gewoonte. "Weltrusten." zei Ciel.
Ik deed de klink van de deur naar beneden.
"Sharon."
"Ja." zei ik.
"Als je in gevaar bent of mijn hulp nodig hebt dan hoef je alleen maar mijn naam te noemen, want ik weet altijd waar je bent door middel van het zegel."
"Uh, oke." zei ik en liep de deur door en deed hem achter me dicht.

In mijn kamer aangekomen klede ik me om en ging op bed liggen. Ik zag mijn uniform al op een stoel klaarliggen met mijn schoenen eronder.
Ik staarde naar het plafond.
'Wat bedoelde Ciel daarmee?? Wil hij me helpen?

Of wil hij me er aan herinneren dat ik niet van hem kan vluchten?



Om een of andere reden ben ik niet bang maar voel ik me veilig.'

Ik deed de dekens over me heen en viel in een droomloze slaap.