Hoofdstuk 7 - Wat nu? [Deel 2]

Een uur later zat Evelien op de bank in de woonkamer met haar laptop op schoot. Ze was weer bezig met het verhaal over de gemene oppas. Ze was zo bezig met het verhaal, dat ze niet merkte dat Lilly binnenkwam, totdat die naast haar neerplofte.
‘Wat doe je?’vroeg ze terwijl ze op het scherm keek. ‘Schrijf je een verhaal? Waarover? Of bedenk je een plan om het hondje te helpen? Hoe doen we dat dan? Of doe je iets voor school?’
Evelien typte nog even het laatste woord, sloeg het verhaal toen op op de laptop en sloot hem af.
‘Ik was een verhaal aan het typen.’zei ze uiteindelijk en keek naar haar zusje, dat naast haar bijna op en neer stuiterde.
‘En ik heb een idee bedacht!’
‘Ja, dat doe je meestal met ideeën.’
‘Maar deze keer is het echt heel erg super goed!’
‘Laat maar horen. Waarover gaat het?’
‘Over het hondje natuurlijk!’zei Lilly, en ze keek Evelien aan alsof het raar was dat ze dat niet meteen begrepen had.
‘Maar Lilly-’
‘Dat dacht ik al. Dat je me zou tegenspreken voordat ik het uitgelegd heb, bedoel ik. En daarom heb ik dit mee!’ Ze trok een propje papier uit haar broekzak en duwde dat in Eveliens mond.
‘Hé!’zei Evelien half lachend en half boos. Ze trok het papier uit haar mond. Het was een half A4 papiertje, waarop iets stond met getypte letters. ‘Getver. Wat is dit?’
‘Papier. Deuh.’
‘Waar heb je dit papier vandaan?’vroeg ze achterdochtig,‘Het is toch geen belangrijk papier?’
‘Ik denk het niet. Het lag in de prullenbak, onder die beschimmelde appel.’
‘Wat?! En dat prop jij in mijn mond?’
‘Grapje,’zei ze lachend,‘Het komt uit de oudpapier stapel. Zonder appel.’
‘Gelukkig maar. Want anders…’ Evelien kietelde Lilly en die rende schaterend naar een andere stoel toe.
‘Ik wist wel dat het niet veilig was bij jou!’zei ze grijnzend. Maar toen, plotseling weer een stuk serieuzer;‘Maar nu wil ik mijn plan uitleggen.’
‘Goed dan. Maar als het onzin is, doe ik er in geen geval aan mee.’
‘Jaja.’
‘Hallo meiden.’zei hun moeder toen ze de kamer in kwam. ‘Waar hadden jullie het over?’
‘Nergens.’antwoordden ze tegelijk.
‘Aha. Nou, jullie vader heeft me verteld over die hond, en misschien was het wel zo als jullie het verteld hebben, maar dan nog kunnen en mogen jullie niets ondernemen. Dat weten jullie toch?’vroeg ze bezorgd
‘Ja.’
‘Natuurlijk.’