Hoofdstuk 7 - Wat nu? [Deel 1]

‘Wat doen we nu?’vroeg Lilly.
‘Hoezo, wat nu? Je hebt pap toch gehoord?’ Evelien en Lilly waren naar boven gegaan en op de bank neergeploft nadat hun vader hen had weggestuurd.
‘Pfff, en dan doen we ook gewoon niks meer? Ik dacht het niet!’
‘Ja, maar ik heb geen zin in huisarrest.’
‘Maar dat hondje dan? Die man is gemeen!’
‘Hmmmm.’
‘Oh, ik snap het al. Je bent gewoon een wolletje.’
‘Wolletje?’vroeg Evelien grijnzend,‘Bedoel je niet watje?’
‘Ach, wat dan ook.’ Er viel een stilte.
‘Maar jij wil toch nog wel iets doen?’verbrak Lilly het zwijgen.
‘Natuurlijk!’
‘Nou dan!’
‘Het lijkt me alleen niet zo’n goed idee om-’
‘Hé bah! Jij bent al net zo! Iedereen zegt altijd dat ik zo klein en kinderachtig ben!’
‘Dat wou ik niet eens zeggen!’
‘Jahoor! Ik ben geen baby! Ik ben gewoon een… een… wat kleinere maar wel heel volwassene volwassene! Ofzoiets…’
‘O, tuurlijk.’zei Evelien spottend. Dit soort dingen bedacht Lilly altijd als iemand tegen haar zei dat ze ergens nog te klein voor was.
‘Maar, wat gaan we doen?’
‘Niets! Je hoorde pap!’
‘Ik heb geen zin om dit gesprek helemaal te herhalen.’zei Lilly met een betweterige uitdrukking op haar gezicht. Ze liep op haar tenen de kamer uit, om zich zo lang mogelijk te maken en stak haar pink in de lucht, net als de deftige mensen die thee dronken, van dat toneelstuk wat ze laatst gezien hadden.
‘Doe nou niet zo raar, blijf gewoon even-’ Maar Lilly had de deur van haar kamer al achter zich dicht geknald.