Hoofdstuk 6 - Stomme papa [Deel 2]

Lilly wou meteen weer losbarsten en haalde alvast diep adem, om zoveel mogelijk tegelijk te vertellen. Maar Evelien was haar voor.
‘Het zit zo. Lil en ik…,’begon ze, en ze vertelde het hele verhaal.
Toen ze klaar was, leek haar vader niet geschokt, beangstigd, bezorgd of wat ze verder nog verwacht had, maar keek hij hen geruststellend aan.
‘Heb je Eefie wel gehoord?’vroeg Lilly aarzelend.
‘Ja, maar jullie zullen het vast verkeerd gezien hebben.’
‘Nietes! Wij hebben het echt wel gezien!’ Nu werd Lilly boos.
‘Jawel. Mensen schoppen echt niet zomaar dieren. Er zal vast wel een reden geweest zijn. Misschien had die hond eerst in zijn been gebeten ofzo, en deed hij dat alleen om zich te weren. Dan is het natuurlijk nog steeds niet eerlijk,’zei hij sussend, toen Lilly wou protesteren,‘Maar wat zou jij doen als iemand je aanvalt?’
‘Terugslaan, maar-’
‘Nee, geen gemaar.’
‘Dat hondje was zo klein!’
‘Ja! Het was nog maar een puppy!’mengde Evelien zich weer in het gesprek. Waarom geloofde hij het niet?
‘Oké,’zuchtte hun vader,‘Misschien was het wel zo. Maar wat wil je doen? Bij een verkeersongeluk kun je het kenteken opschrijven, maar mensen hebben geen nummerplaat! Dus – nee Lilly, ik ben nog niet uitgepraat -,’zei hij toen ze aanstalten maakte erdoorheen te praten,‘Dus kunnen jullie het beter gewoon vergeten en dan zeggen jullie weer iets tegen mij als jullie nog een keer iets zien, begrepen?’
‘Ja, maar-’ Lilly wou het hier niet bij laten.
‘Nee.’
‘En als-’
‘Stil.’
‘Ik wil-’
‘Lilly,’zei hun vader op dreigende toon,‘Je bent nu stil, of je mag de rest van de dag op je kamer doorbrengen!’
‘Ja papa,’zei Lilly, al zag ze er niet uit alsof ze het meende.
‘En jij Evelien?’
‘Jaja, ik snap het. Niet meer mee bemoeien,’zei ze.
‘Goed, dan kan ik nu weer verder,’zei hun vader terwijl hij de deur open hield,‘Gaan jullie naar boven of naar buiten?’
‘Naar boven.’
‘Prima.’