Hoofdstuk 4 - Het blafje

‘Eef, kun jij zo misschien even naar de super toe fietsen?’vroeg Eveliens vader haar. ‘We moeten nog iets te eten hebben voor vanavond. Want wij, en daarmee bedoel ik je moeder en ik, willen vanavond graag iets anders eten dan patat of Chinees…vier dagen achter elkaar alleen dat lijkt me ruim genoeg! Straks komt je moeder weer terug. Als je geen tijd hebt -’
‘O, dat is geen probleem hoor, maar eerst dit nog even afmaken.’
‘Oké. Hier heb je wat geld en het boodschappen lijstje,’zei hij terwijl hij het op haar bureau legde,‘En zou het je wat uitmaken Lilly mee te nemen? Ze zit al de hele tijd te zeuren dat het hier zo saai is.’
‘Doe ik,’antwoordde Evelien. Ze zat achter haar bureau en was het huiswerk voor na de vakantie aan het maken, toen haar vader binnen kwam. Ze had toch niets te doen en dan had ze in de vakantie meer tijd om te luieren. Het was nu 4 uur, en de school was net uit.
Haar vader bedankte haar en ging weer naar beneden, waar hij bezig was een hond te onderzoeken waarvan het niet duidelijk waar hij precies aan leed.
Een tijdje later zat ze op haar fiets. Lilly zat achterop, want ze kon nog niet zo snel fietsen en dan duurde de weg van het huis naar de supermarkt dubbel zo lang als normaal. Bovendien vond Lilly zelf dit ook een stuk leuker en gemakkelijker.
‘Sneller! Sneller!’riep ze de hele tijd. En dan deed Evelien dat.
Toen ze hun boodschappen gedaan hadden en met twee grote tassen de supermarkt weer uit kwamen, (en nadat Lilly heel lang had gezeurd om een grote zak snoep en een kleine had gekregen) fietsten ze weer naar huis. Omdat Lilly haar mond nu vol had met snoep, kon ze Evelien niet aansporen en had die eventjes rust.
Op de Parkietenweg, vlakbij de Kanarielaan, riep Lilly echter;
‘Stooop!’waarna Evelien zo snel probeerde te remmen dat ze bijna omvielen.
‘Huh? W-wat is er?’vroeg ze geschrokken.
‘Ik liet een winegum vallen.’antwoordde Lilly simpelweg.
‘Moeten we daarvoor stoppen?’
‘Natuurlijk!’riep Lilly terwijl ze het snoepje ging halen, dat een paar meter verder op de grond lag,‘Het was mijn laatste winegum, en die zijn juist zo lekker! Ik heb wel nog veel kauwgomballen, die lust ik niet, wil jij er eentje?’
‘Nee!’zei Evelien geïrriteerd,‘Dat snoepje is toch niet meer eetbaar, het is vies. Laat het liggen.’
‘O, dat is niet erg, ik spoel het thuis wel af.’
Ondanks haar irritatie moest Evelien nu toch lachen om haar kleine zusje. Ze deed bijna alles voor een snoepje.
‘Oké, maar kunnen we nu dan weer verder?’
‘Nee.’
‘Wat? Mis je nog een snoepje?’
‘Neehee! Ik hoorde iets.’
‘Wat? Een snoepje dat riep ‘Eet me, eet me!’?’
‘Doe niet zo stom! Het was een soort blafje.’
‘Een blafje?’ Evelien begon nu toch wel nieuwsgierig te worden. ‘Waar kwam het van-’
‘Ssssst!’fluisterde Lilly en ze legde haar vinger op haar lippen. Ze liep naar de bosjes aan de kant van de weg, waar het plein van Het Vogelnest, Lillys school, achter lag. Evelien volgde haar.