Té mooi om waar te zijn.

Oow Lisa wat staat dat je leuk !
Leuk je haar zo, en die make-up wat mooi! En wat knap dat je het in een keer als zelf kan!
Ik heb me nog nooit zo mooi gevoeld als vandaag.
Na die make-over voel ik me zo onwijs anders. Terwijl alleen mijn uiterlijk is veranderd. Maar het voelt alsof mijn innerlijk ook is veranderd.
Het is alsof ik meer mezelf durf te zijn. Omdat ik door mijn make-over meer zelfvertrouwen heb gehad denk ik. Ik denk dat dat de oorzaak is.
En ik ben er blij mee.

Hallo ik ben dr.Lisa.
Hooi ik ben Naomi.
Naomi, kan je me vertellen wat er mis is met je ?
Naomi was een volwassen vrouw van een jaar of 30.
Haar arm zat in een sjaal gewikkeld.
Ja hoor antwoordde ze. Ik was bezig met klussen namelijk ramen wassen en toen viel ik van het trappetje af op mijn arm dus. En nu bij elke beweging die ik maak doet het pijn.
Oke zei ik, ik denk dat uw arm gebroken is, als het mag wil ik eventjes een kijkje nemen en dan maken we er daarna foto's van. De vrouw haalde het sjaaltje dat erom heen gewikkeld zat weg, en liet mij haar arm bekijken. Rustig voelde ik aan haar arm, en ik voelde een bot dat niet goed zat. Nou ik geef uw nu een formuliertje mee, dan kunt uw naar dr.Fredo gaan en die helpt u verder, hij maakt foto's van uw arm, maar ik weet al bijna zeker dat hij gebroken is, want als uw hier kijkt mevrouw ziet uw dat uw bot tegen de huid aandrukt. Ooow zei de vrouw onder de indruk van wat ze zag. Ze gaf me een hand met haar andere arm en bedanktte me voor mijn hulp. Zo gaat het bijna elke dag. Gevalletjes zoals dit, kleine dingen, patiënt na patiënt. Waar ik meestal na 10 minuutjes al klaar mee ben.
Mijn volgende patiënt was een jongen van 23. Knap, dat wel.

Hallo, ik ben dr.Lisa begon ik weer.
Hoi ik ben David.
Er ging een schokje door mij heen, ik wist alleen niet waarom.
Weer dacht ik aan Gwen, en ook weer wist ik niet waarom.
Vertel is David, wat heb je ?
Nou Dr.Lisa zei hij beetje speels, ik ben wezen voetballen met wat vrienden en toen viel ik keihard op mijn gezicht.
Onder zijn kin zag ik een nare wond zitten. Toen David uitgepraat was zei ik dat ik het eventjes moet hechten en dat het wel pijn kan doen.
Ach zei hij, met een mooie uitzicht vind ik dat niet erg. Ik voelde dat ik bloosde.
Hij zag het, en begon zachtjes te lachen.
Zo klaar. Het hechten ging erg snel en daar ben ik blij om, want als een jongen mij een complimentje geef wil ik eigenlijk stiekem zo snel mogelijk weggaan.
Dankjewel zei hij. Geen dank zei ik, het is mijn baan.
Hij liep weg.
En stiekem keek ik hem na.

Lisaa! Wat zie je eruit meisje!
Na dat David weg was voelde ik me plosteling beroerd.
Brenda zag het direct en stelde voor dat ik naar huis ging. Maar ik wilde helemaal niet naar huis. Ik hield van mijn werk, waarom moet ik dan weg!?
Lisa, luister nou eventjes, ik weet dat je dol op je werk bent en dat je niet weet waarom je dan weg moet ( kan Brenda gedachten lezen ofzo ?) Maar je moet echt naar huis schat. Je ziet er niet uit, je bent spierwit! Omdat ik me echt superberoerd voelde stemde ik maar mee, en ging ik naar huis. Op de terugweg dacht ik aan het liedje van Prince, de enige jongen die ik vandaag sprak was die ene David, was hij mijn prins dan ? Haha tuurlijk niet, ik zal nooit zo'n knappe jongen krijgen. Geen schijn van kans. Of toch wel ? NEE Lisa, niet op dingen gaan hopen die nooit gaan gebeuren. Wist je nog met Kasper? Die jongen die werd geboren als meisje, en jou eindelijk leuk vond. Nou je hoopte gelijk dat hij je prins was, alleen maar omdat hij je alleen maar leuk vond. Dus ga nou niet dingen hopen over die knappe David.
Oke zei een ander stemmetje in mijn hoofd, dat zal ik niet doen.
David is niet mijn prins op het witte paard.

Ik liep op straat. Met een chanel tas in mijn ene hand, en een black berry in mijn andere hand.
Ik had een jurkje aan van Gucci, en een riem erom heen van Dolce & Gabbana. Een leuke combinatie al zei ik het zelf. Mijn gezicht bestond grotendeels uit foundation. Verder oogschaduw,oogpotlood,mascara en wat lipgloss. Raar voor mijn doen zoveel merken en make-up, maar eerlijk is eerlijk het stond me goed. Ik liep de grootste tassenwinkel in van Amerika. Ik had pas 36 tassen, en dat is lang niet genoeg voor een meisje. Ik pakte; een witte, een bruine, een rode, en een grijze tas. Ik liep naar de kassa. De dikke man die voor mij stond liep weg, en toen zag ik het. Ik schrok. Het was David.
Ik gaf met een rood hoofd al mijn tassen en opeens schaamde ik me ervoor dat ik veel make-up ophad, en merk kleding aanhad. In het ziekenhuis toen ik hem voor het eerst zag had ik alleen mascara op en dokters kleding. Hij lachtte superlief naar me en ik merktte dat hij het niet erg vond dat ik er zo uitzag. Integendeel. Hij greep mijn nek en sleurde me over de toonbank, zijn gezicht was nu vlakbij de mijne. Steeds dichterbij steeds dichterbij, en toen ..
TRRRIIIIINNNGGG TRRRRIIIIINNNGGGG.
Aaaargh !! Het was maar een droom, lieve David de tassenverkopen bestond niet. Alleen David de patiënt. Net voordat ik zijn lippen kon voelen ( in mijn droom dan ) ging die rot telefoon. Ik stapte uit bed, TRINGG TRIINGG, jaja ik kom al zei ik tegen mezelf. Net toen ik de telefoon wilde pakken stopte hij met rinkelen. Ik was er eigenlijk wel blij om, want ik had geen zin om te kletsen met wie dan ook.
Maar de droom was zoals gewoonlijk te mooi om waar te zijn.