Het ongeluk.

Het was maandagochtend, gister was Marie er nog, waren we lol aan het maken om een pannenkoek, nu is ze weg, op huwelijksreis met Richard. De bruiloft was prachtig !
Alles was versierd met witte en roze bloemen, het eten was heerlijk en de jurk was zo mooi dat het jammer is dat ze hem heeft gehuurd en niet heeft gekocht, typisch Marie , geld uitgeven was niet haar ding. Ik stapte uit bed liep naar de badkamer en begon mijn tanden te poetsen en daarna me aan te kleden.
Stiekem was ik stink jaloers op Marie, maar niemand die dat mocht weten.
Waarschijnlijk waren er wel meer mensen jaloers op d'r, net getrouwd met de liefde van dr leven ( en het is ook nog eens een super lieve man), net zwanger, geen geldzorgen, en net een leuk huisje gekocht, wie wilt dat nou niet!?
Ik liep naar beneden en begon voor mezelf een ontbeitje te maken. Ooit hoop ik, dat ik dan niet alleen voor mezelf een ontbeitje hoef te maken, maar ook voor iemand anders. Bijvoorbeeld een jongen..
Rustig begon ik aan mijn ontbeutje en pakte een magazine. Geen krant, ik heb een hekel aan kranten, veel te kleine lettertjes en ik hoor het nieuws op mijn baan wel.
Dat was het enige waar ik echt tevreden mee was in mijn leven. Al vanaf dat ik vijf was wilde ik dokter worden, en het is me gelukt. Ik ben de beste dokter op mijn afdeling in het ziekenhuis en daar was ik apetrots op!! Zelfs Marie was daar jaloers op en stiekem genoot ik daarvan. Ik ruimde mijn ontbijtspullen op, deed m'n jas aan en liep naar de auto. In de auto draaide ze mijn lievelingsliedje op de radio; Billy Jean van Michael Jackson, echt een geweldig nummer was dat ! En op dat moment dacht ik dat het wel eens hele mooie dag kon worden. De zon schijnt, de lucht is blauw, alle stoplichten staan op groen, niks zat me tegen.

Goeiemorgen. Goeiemorgen. Goeiemorgen, zei iedereen tegen me op het werk.
Op mijn werk behandelen ze me echt als een godin, ook krijg ik per dag wel een stuk of 100 vragen van mijn collega's en ik weet ze altijd allemaal goed te beantwoorden.
Ik liep naar de koffie machine en pakte een kopje koffie. BOE!
Hoorde ik achter me, het was Brenda, een andere goeie vriendin van me.
Wij werken altijd samen ( zodra het kon dan ).
Hoe was de bruiloft van Marie?Vroeg Brenda. Dat vond ik zo leuk aan Brenda, ze is geïnteresseerd in alles wat iemand doet of zegt.
Leuk antwoordde ik, mooie bloemen, de zaal was prachtig versierd, en iedereen was op zn mooist gekleed en natuurlijk was de bruid het allermooist. Zodra we rustig begonnen te lopen naar de lift, vertel ik alles haarfijn verder. Brenda luistert aandachtig.
Uiteindelijk vraagt ze een vraag waar ik al bang voor was.
Wanneer ga jij nou trouwen Lisa?

LISAAA!! Ik kijk achterom en zie een gewond meisje op de brancard liggen.
Fredo , een andere college van mij kijkt me met ernstige ogen aan.
Lisa je moet me helpen, dit meisje heeft een zwaar ongeluk gehad, en ze herrinnert zich niks van het ongeluk. Ooggetuigen hebben verteld wat er is gebeurd, maar zelf weet ze het niet meer. Ik schrik. Dit meisje kan niet ouder zijn dan 13.
Ik ren mee met de brancard mee naar de eerste hulp.
Daar probeer ik met het meisje te praten maar het enige wat ze doet is me aankijken met ogen waarin ik kan zien dat ze veel pijn heeft.
Ik vraag haar om twee keer te knipperen als het een ja is, en een keer te knipperen als het een nee is. Ik begin met dingen te vragen: Je hebt pijn aan je knie toch ?
Ze knippert twee keer.
Weet je helemaal niks meer van het ongeluk ? Weet je je naam nog ?
Ze knippert één keer.
Ik zie dat ze veel bloed heeft verloren, en ik hoop dat het meisje het red.
Oke luister, zeg ik tegen het meisje, ik ga je knie hechten want je hebt je hebt een grote wond, je hebt erg veel bloed verloren maar ik moet je toestemming hebben om te hechten.
Ik kijk nog een keer naar de wond.
Maar je krijgt nu wel erg veel pijn want ik moet het hechten, is dat goed ?
Het meisje knippert één keer.
Luister zeg ik rustig, ik weet dat je bang bent, en je ouders zijn onderweg maar ik moet het nu hechten anders verlies je té veel bloed. Dus mag ik het hechten ?
Dit keer knippert ze twee keer.

Hallo, ik ben Dr.Lisa.
Hallo, wij zijn de ouders van Gwen.
Zo heette het meisje dus.
Ik begin rustig uit te leggen dat het meisje veel bloed heeft verloren maar dat ze het wel gaat redden, ze heeft een erge grote wond aan dr knie, en ze weet niks meer van het ongeluk.
De ouders schrikken erg, maar blijven toch kalm.
Ze vragen of ze dr eventjes mogen zien, en ik antwoord met een ja.
Zijn jullie de biologische ouders van haar ? vraag ik.
Nee, de ouders glimlachen een beetje, is dat zo goed te zien dan haha? Nee, we hebben haar geadopteerd, maar we beschouwen dr als ons eigen dochter.

Die avond lig ik thuis op de bank een filmpje te kijken, weer eens een flauwe horror, bloed dat te rood is, en meiden die veel te nep en hard gillen. Ik denk aan Gwen.
Ze had iets aparts. Ze bleef kalm, alleen de ogen spraken boekdelen. Je kon zien dat ze bang was, maar alleen aan dr ogen voor de rest was ze onwijs kalm terwijl ze toch op de eerste hulp lag. Ze leek op Richard.. Nee zeg ik , die vreemde gedachten haal ik zo snel als die kwam weer weg. Richard heeft geen kinderen haha, malle ik.
Toch ongelooflijk dat een meisje van 13 zoveel indruk op me kan maken.
En zoals ik vanochtend al dacht, was dit een mooie dag, want het meisje is gelukkig met niet veel schade ontsnapt aan het ongeluk. In bed denk ik nog een keer aan Gwen en val dan in slaap.