It's funny they sayed we would never make it, and look how far we've come. 

Wat was er met me aan de hand? Ik was weg gelopen van mijn familie, helemaal naar Italië omdat ik plotseling verliefd werd op een jongen die ik niet eens kende. Dit moest wel fout gaan. Ik werd gek hier. Ik was ondertussen al drie dagen in dit mini kasteeltje en het dreef me nu al tot waanzin. Aro vroeg bij elke beslissing die hij nam of ik wilde kijken of hij er een logische reden voor in zijn gedachten had. Ik bedoel dat is toch dwaas. Wie heeft het advies van een zestienjarig tienermeisje nodig om te bepalen of een gozer mag blijven leven of niet. Ik dacht van niet maar dat zei ik maar niet omdat ik op een of andere manier medelijden kreeg met de psychopaat. Die gast had gewoon voor de lol halfjes gemaakt bij onschuldige vrouwen die vermoord werden door de geboorte van hun kind. Maar ik dwaalde af. Ik miste mijn familie ookal was Alec nog zo lief voor mij. De eerste keer dat ik zijn stem hoorde maakte het wel duidelijk waarom ik weg was gegaan. Die keer dat ik zijn stem voor het eerst hoorde was kort nadat we weg waren gegaan van het baseballveld. 

"Flashback"
Ik moest wel gek zijn. Ik had net een minuut geleden een lieve familie en ik deed ze weg simpelweg om een jongen van wie ik de stem nog niet eens gehoord had? Dit was waanzin, stel nou dat hij me niet wilde? Niet dat ik daar zo bang voor was, ik was mijn hele leven aanbedden door jongens en nu zou ik heus niet opeens afgewezen worden. Maar toch, ik durfde het niet te vragen. Misschien kon ik... Nee dat kon ik niet maken. Ik ga niet zomaar in iemands hoofd kijken.... Maar als ik het nou heel snel deed...  Ach wat kon er nou allemaal misgaan? Ik concentreerde me op Alec en in nog geen halve seconde zat ik in zijn hoofd. Het was nog steeds onwennig. Ik nam niks van hem over dus had Alec niet eens door dat ik in zijn hoofd zat. Ik dacht nergens aan en luisterde. 'Waar heb ik dit in hemelsnaam aan verdiend. Het kan niet zijn omdat ik zo'n goed persoon ben, want ik heb al duizenden levens genomen. Ze is echt zo prachtig. Ik zal haar voor geen miljoen laten gaan. Wacht haar ogen waren toch blauw, ik weet zeker dat ze niet eerst zo goud waren... Wauw in het goud zijn ze bijna net zo mooi. Alhoewel ze in het blauw een mooiere glans hadden.' ik trok me gauw terug waardoor mijn ogen weer blauw waren en Alec daardoor nog verwarder keek. Dat was wel een nadeel van mijn gave, want wanneer ik iemand anders zijn lichaam in ging veranderde de kleur van mijn ogen. Het was heel irritant, laat staan dat het twee lichamen tegelijk besturen makkelijk was. Maar alsnog hij was geweldig. Wauw in een woord, hoe is het mogelijk. Hij is ook nog eens gek op mij. En zijn stem... (of gedachtenstem) was prachtig. Aro kwam bij ons rennen. Ik nam aan dat we meteen terug naar italië gingen. 'Jij hebt een wonderlijke gave, mijn lieve Nicole. Het is van belang dat deze goed getraind wordt. Daarom ga ik je persoonlijk trainen.' Alec keek verrast op, dan moest het wel heel apart zijn als Aro mij zou willen trainen. 'Het zou een grote eer zijn als u mij wilde trainen.' slijmde ik terug. Aro keek verblijd op en rende weer weg. Nu kwam er een gigantische andere vent aan. Konden ze ons nou niet gewoon even met rust laten. 'Ik ben Felix. Alec heeft et is een keer goed gedaan. Als we normaal gaan jagen neemt hij de meest lelijke meiden, maar ik moet zeggen jij bent niet verkeerd,' zei de gigantische beer die dus Felix heette. Ik keek hem verbaast aan. Oke die was dus niet op zijn mondje gevallen. 'Misschien komt dat omdat ik geen lelijk mens ben??' vroeg ik verwaand. Alec gromde zacht 'Ik durf te wedden dat je zelfs als mens nog mooi zou zijn,' zei Alec zacht. Ik schrok van zijn prachtige stem. Ik voelde me meteen en stuk minder schuldig over het feit dat ik mijn familie in de steek had gelaten. 'Slijmbal' siste Felix terug. Ik grinnikte. Aro kwam er weer bij en Felix nam beleeft afstand. 'Nicole, ik had begrepen dat je vier uur slaap per dag nodig hebt. Is het goed als je die over een paar uur in het vliegtuig inhaalt of wil je tijdens het rennen nog gedragen worden door Alec en zo slapen?' zei Aro zorgzaam. Ik dacht na. Het was ondertussen al tegen de avond. Ik moest zo wel iets eten. En laat mij nou net niet genieten van mensenbloed. 'Ik wacht wel tot in het vliegtuig, maar het zou wel handig zijn als ik eerder iets kan eten, wat geen mensendelen bevat,' zei ik zo beleefd mogelijk. Renesmee had op een of andere manier altijd heel erg de behoefte gehad aan bloed. Het liefst mensenbloed zoals elke vampier. Ik en Armalyn hadden daar gelukkig nooit behoefte aan gehad. Het deed me pijn om aan mijn zusje te denken. Ik miste haar erger dan wie dan ook, ondanks dat ze met die hond ging. Alec zag me ineen krimpen op et moment dat ik aan mijn zusje dacht. 'Het is heel leuk in Volterra, ik weet zeker dat je het er naar je zin zult hebben,' zei hij geruststellend. Ik had er nog wel mijn twijfels bij. Mijn definitie van leuk was nou niet echt het veroordelen van vampiers en het verslinden van mensen. Maar ik was wijs n hield mijn mond. Aro kwam naar ons toe, al voor de derde keer. Maar nu om te vertellen dat ik kon gaan eten. Serieus? De Mac? Ach beter als niks. Alec en ik kwamen zodoende iets later bij het vliegveld dan de rest. Dit was het echte vaarwel. There is no going back now.