Hoofdstuk 10

Ik zwaai nog even naar de taxi, maar al snel is hij de bocht in. Ik pak mijn koffer en loop het hotel binnen. Wauw ! Wat een mooi hotel ! Het kon zo het huis van Beatrix wezen. Ik liep bewonderd de lobby door, maar dat kan niet lang. Ik hoor iemand wat zeggen : 'Kan ik je helpen ?' wat blijkbaar het meisje achter de balie is. Ik loop naar haar toe en zeg :'Ja, ik heb hier een kamer gereserveerd '. 'Dat kan, op welke naam ?'. Ik denk dat ze op de achternaam hebben gedaan dus zeg ik :' De Jong' op het nederlands. Het meisje keek me even aan en dan weer naar de computer. Het duurt best wel lang, dus begin ik in me zelf te zingen : 1 2 3 4 komt er nog wat van, 5 6 7 8 we wachten al zo lang , 8 9 10 we hebben het wel ge 'Je kamer is 513, 5e etage.' zegt ze en geeft mij de sleutel. ik bedank haar vriendelijk,en ik loop de lift in. Ik ga dus niet 5 trappen oplopen, ben malle henk niet ! Als ik voor de deur sta, zie ik dat de 5 weg is. Lekker, kamer 13, wat een geluk heb ik weer ! Ik doe de deur open en vergeet gelijk die 13, mijn mond staat opeens open. Wat een mooie kamer. Het leek wel een huis van een miljonair ! Ik laat de tassen op de grond vallen. Ik loop de kamer door. Een minibar, welk meisje van 16 heeft een minibar ! Maar dan zie ik een gesloten deur, ik loop er na toe en doet hem open. En dan zie ik hem, mijn bed. Ik sprint er naar toe en laat me op het bed vallen. Langzaam laat ik mijn ogen dicht vallen. En al snel zie ik mijzelf huilen, schreeuwen, rillen. Iemand die mij zachte kusjes in de nek geeft. ''Stil maar ! Als je stil bent, is het sneller voorbij, popje !''. Ik zie mezelf nog harder huilen. Ik schrik wakker, met tranen in mijn ogen, mijn hele lichaam onder zweet ! ''Ook al ben je in Londen, die dromen blijven'' hoor ik een stem in me zeggen. Mijn ogen vallen op de koffer en mijn tassen op de grond. Ik laat me van bed glijden en loop richting mijn spullen '' Ik zal jullie wel eerst even uitpakken'' fluister ik naar mijn spullen. Als ik mijn koffer open doe zie ik een fotolijstje met een foto van Sophie. Ongeveer 2 maand is ze op de foto, ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik de foto bekijk. Nadat mijn koffer heb uitgepakt, ga ik Sophie opbellen, beveel ik mezelf. Ik laad mijn koffer over na mijn XXL-Kast, het was geen inloopkast. Maar wel 1 van de grootste kasten die ik heb gezien. Nadat mijn koffer leeg was, en ik hem onder me bed zette, liet ik mij op bed vallen. Ik pak mijn mobiel, en zoek de nummer van mijn ouders op. Als ik hem vind, druk ik op het groene knopje. Ik hoor hem over gaan, en dan opeens lijkt het alsof ik een brok in me keel heb.