"Mijn verhaal"

Ik moest eigenlijk beginnen met mijn huiswerk. Mijn etui en kladblok lagen al op tafel. De school was net afgelopen, en ik was naar boven gegaan, naar mijn kamer.
Het was zo verleidelijk. Het riep gewoon; schrijf me, schrijf me, over alles, alles wat je weet… En waarom eigenlijk niet? Als ik nou heel even bezig ging met een verhaal, dan kon ik daarna nog wel huiswerk maken. Tijd genoeg.
Dus ging ik achter mijn bureau zitten, pakte mijn pen, en liet de verhalen eruit stromen. Ik merkte helemaal niks meer van wat er om me heen gebeurde. Ik merkte niet dat mijn moeder mij de eerste keer riep voor het avondeten, en ook niet dat ze de trap op kwam. Totdat ze mijn kamer binnenstormde. Dat merkte ik wel. Ze waren beneden al bijna klaar met eten, zei ze.
De volgende dag was het niet leuk op school. Het leek wel alsof de leraren konden ruiken wie zijn huiswerk niet gemaakt had. Leuk onderwerp voor een verhaal… Stom, stom, stom! Dacht ik. Ik had mijn huiswerk niet meer kunnen maken na het eten, want we moesten nog bij tante Olivia op bezoek. En voor het eten had ik het ook niet gemaakt. Stom, stom, stom!
Na school zat ik weer op mijn kamer. Weer moest ik huiswerk maken. Maar iets fluisterde; schrijf me, schrijf me, over alles, alles wat je weet, totdat je niets meer weet… En dat deed ik. Ik schreef en schreef en ik maakte 3 verhalen van meer dan 2 ½ bladzijde elk! Ik was best trots op mezelf tot ik besefte dat we over 5 minuten gingen eten, en daarna meteen moesten gaan slapen, omdat we vandaag behoorlijk laat waren. Maar ik had mijn huiswerk nog niet gemaakt.
De volgende middag na school ging het net zo, en die daarna ook. Het enige wat telkens veranderde, was het gedicht dat mij verleidde. Eerst werd het; schrijf me, schrijf me, over alles, alles wat je weet, totdat je niets meer weet, schrijf me over school, over gekke dingen, totdat je gaat eten… en toen voegde het eraan toe; schrijf me, totdat je inkt op is… De dag daarna was het weekend. Ik zat het hele weekend op mijn kamer en schreef. Zaterdag middag was het papier op, en ik schreef verder in mijn schriften voor school. Eigenlijk was het wel leuk, maar mijn handen gingen pijn doen van het vele schrijven, en ik kwam aan niets anders meer toe.
Vier weken later stond ik voor bijna elk vak onvoldoende. Mijn ouders vonden dat ik mijn huiswerk maar eens moest gaan maken, dus sloten ze me op in een kamer met alleen mijn huiswerk en een pen. Maar toen ze me kwamen halen, had ik alle muren vol geschreven.
Nog 3 weken later had ik al het schrijfmateriaal opgebruikt. Toen begon ik verhalen te vertellen. Ik praatte en praatte tot ik in slaap viel. Tijdens het eten zat ik de hele tijd te vertellen, en mijn ouders luisterden alleen. Ik denk dat ze toen beseften hoe goed mijn verhalen waren, en ze stuurden ze op naar een uitgeverij. Die werden meteen vreselijk enthousiast. Ze wilden ook de rest nog lezen, en gaven in totaal wel 13 boeken uit met al mijn verhalen. Iets wat me erg verbaasde was dat mijn boeken heel snel verkocht werden. Binnen een jaar waren er van elk van de 13 boeken minstens 130000 verkocht.
Toen mijn verhalen op waren, wouden ze nieuwe. Maar dat kon niet meer. Sinds ze mijn eerste boek gedrukt hadden, had ik geen enkel verhaal meer gemaakt. Ik kon me eindelijk weer concentreren op mijn schoolwerk.
Later werden ze ook nog vertaald, en ik werd behoorlijk rijk. Ik gaf mijn geld aan stichtingen zoals Unicef en het WNF. Ik wilde het niet. Het leek niet alsof ik de verhalen geschreven had. Het leek alsof het mijn pennen waren… Maar dat kon natuurlijk niet. Of wel?