*32: page turner

Harry droeg me helemaal tot aan de muur van Zwadderich, drukte een kus op mijn voorhoofd en zette me neer. Glimlachend keek ik naar hem op, zijn ogen schitterden in het zwakke licht van de vlammen.
'Wat doe je?' zijn lippen krulden om in een glimlach.
'Ik verdrink in jouw ogen. Mag het?' Met zijn tanden helemaal ontbloot kwam hij dichter bij me staan.
'Jij mag alles.' Ik giechelde even, het hemelse moment nam beslag van me.
Hij kwam nog dichter, boog zijn hoofd ietwat voorover en kuste me zacht op mijn lippen. Ik sloot mijn ogen, maar genoot er minder van als anders. Hij kuste me alsof het de laatste was voor vandaag.
'Maar nu moet je gaan slapen. Het is laat.' Koppig stampte ik met mijn voet op de grond.
'Vind je me minder aantrekkelijk met wallen onder mijn ogen ofzo?' Hij grijnsde even.
'Ik vind je nog aantrekkelijk als je een octopus op je gezicht zou zetten.'
'Moet ik proberen.' Giechelde ik zacht, daarna gaf ik hem een zachte kus en liet hem vertrekken. Zodra ik de muur doorstapte, was de betovering verbroken. Het hemelse gevoel was weg en ik voelde me meer eenzamer dan ik me ooit had gevoeld. Ik beet op mijn tanden toen ik naar de slaapkamer liep en me omkleedde. Het bed was klam en koud, alsof er een sneeuwpop in had gelegen. Onbehaaglijk wreef ik met mijn benen over elkaar in een poging het warmer te krijgen, pas toen ik mijn toverstaf nam en een tweede laken erbij toverde, werd het langzaam warmer. Stilletjes aan viel ik in slaap, en droomde van zoete zoenen en snorharen.

'Je hebt wat met Potter.' Vragend keek ik op van mijn ontbijt en zag Draco's ogen woedend op me neer kijken.
'En het punt is?' Het leek alsof zijn ogen me konden neerbliksemen, maar het deerde me niet. Ik liet Draco me niet nogmaals pijn doen. Niet meer.
'Het punt is, dat het Potter is.' Ik grijnsde naar hem op.
'Jaloers, Malfidus? Mag ik je er even op wijzen dat jij het was die mij dumpte? Niet omgekeerd?' Ik nam nog een hap van mijn omelet zonder verder naar hem om te kijken. In plaats daarvan vestigde ik mijn aandacht op Harry, die op hetzelfde moment naar mij keek. Ik lachte stralend naar hem, niemand zou merken dat ik een slechte nacht achter de rug had. Hij lachte terug en reageerde toen op iets dat Ron zei. Daarna keek Hermelien me aan met een kwade blik, en liep Ginny weg van de tafel alsof ze achterna gezeten werd door anaconda's of gigantische spinnen. Ik glimlachte weer naar hem en at verder. Ik at snel, zodat ik me kon opfrissen voor de lessen begonnen. Het eerste op het schema was toverdranken. Het was niet omdat ik Sneep weer onder ogen wilde komen dat ik me erop verheugde, maar omdat Harry zonder twijfel naast me zou zitten. Zo niet, zouden we tenminste in dezelfde ruimte zijn. Zonder iets tegen Draco te zeggen stond ik op en liep met een snelle tred weg. Ik wilde vandaag make-up opdoen, al had ik geen idee welke kleur. En het zag er niet naar uit dat iemand me zou willen helpen. De gangen waren leeg, maar toen ik eindelijk begon door te lopen, hoorde ik een zacht gesnik van de andere kant.
'Rustig maar Ginny, het komt wel goed.' Dat was Hermelien. zou ik te weten komen wat er gezegd was geweest aan tafel als ik erheen ging? Ik haalde mijn schouders op en liep ernaartoe, misschien kon ik helpen, dat zou Harry wel leuk vinden.
'Jij!' Hermelien vloog op zodra ze me zag, en Ginny begroef haar hoofd in haar handen en huilde verder.
'Ik? Wat heb ik gedaan?' Buiten het pas achter me gelaten verleden kon ik zo meteen niets verzinnen dat ik misdaan zou hebben.
'Jij hebt hem betoverd, alweer.' Ginny was gestopt met huilen, recht gekomen en me geantwoord op een korte tijd. Ik zette een stap achteruit.
'Ik heb helemaal niets...'
'Jawel, we hadden het de eerste keer al door. Was het nog niet genoeg? Sinds gisteravond is hij weer zo. En we weten dat hij bij jouw was.' Ik zette geschrokken een stap achteruit.
'Ik heb echt niets met hem uitgehaald!' Ginny kwam woest voor me staan, haar gezicht vertrokken in harde lijnen.
'Ben je nu nog niet tevreden? Je verpest elke kans die ik ooit had bij Harry!' Hermelien kwam naast ahar staan, duidelijk even kwaad als Ginny.
'Bekijk me niet alsof ik de duivel ben! Ik deed helemaal niets!' Op het einde schreeuwde ik bijna even hard als Ginny en Hermelien, wat me duidelijk niet in dank werd afgenomen. Ginny's woede had haar hoogtepunt bereikt. Haar hand zweefde even door de lucht, maar raakte dan mijn kaak. Ik had het niet eens zien aankomen. De plek waar ze me geraakt had was even verdoofd, maar kwam snel genoeg weer bij. met beide handen beschermde ik mijn kaak en draaide mijn hoofd terug. Verstomd keek ik haar aan terwijl de tranen in mijn ogen sprongen. Hermelien haalde haar staf tevoorschijn, maar voor ze een bezwering kon uitspreken draaide ik me om en liep terug naar waar ik vandaan kwam.