004

Met een zucht laat ik me op mijn bed vallen en doe mijn ogen dicht. Mijn gedachten laten me terug denken aan mijn eerste auditie bij X Factor. Ook denk ik terug aan hoe het op school ging toen ik terug kwam. Sommige mensen vonden dat ik best ver ben gekomen, anderen lachten me uit. Daarna ging het steeds slechter, mijn vrienden lieten me zitten en Logan begon te pesten samen met zijn groepje. Nu achtervolgt hij me dagelijks naar huis en slaat hij me in elkaar. Nog nooit heb ik het lef gehad om hem te vragen waarom hij zo tegen me doet. Hij kent me niet eens en toch doet hij zo. Misschien is hij wel gewoon jaloers, maar misschien is het ook wel wat anders.
Doordat ik zo in gedachten ben, heb ik niet gemerkt dat Sarah mijn kamer binnen is gekomen. ‘Eindelijk uit gedroomd?’ Vraagt ze met een glimlach. Ik schiet overeind en kijk haar aan. ‘Je zou je eigen gezicht eens moeten zien! Ik ben geen één of ander spook dat je komt halen.’ Sarah barst in lachen uit en het enige dat ik kan doen is boos naar haar kijken. Als ze uitgelachen is komt ze naast me zitten en legt haar hoofd op mijn schouder. ‘Waarover was je aan het denken?’ Ik zucht nog eens en haal mijn schouders op. ‘Aan mijn eerste auditie, hoe het daarna ging op school en hoe het nu gaat. Twee jaar later.’ Er valt een stilte en beide zijn we in gedachten. ‘Het gaat straks, als je van school bent, vast en zeker wel beter. Ze zijn je dan allemaal vergeten en jij kan lekker verder met zingen.’ Sarah kijkt me aan met pretlichtjes in haar ogen. ‘Maar nu gaan we eerst een liedje uitzoeken voor je auditie.’ Ze springt op en loopt naar mijn laptop, pakt hem en komt weer naast me zitten. ‘Wat voor liedje wil je doen?’ Vraagt ze terwijl ze mijn laptop opstart. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Wat zou een goed auditie liedje zijn?’ Vragend kijk ik haar aan. Sarah denkt na en schud haar hoofd. ‘Ik weet het ook niet. Misschien moeten we gewoon even nadenken.’ Ze zet mijn laptop weg en laat zich languit op mijn bed vallen. Na een uur zijn we net zo ver als in het begin, we hebben nog niets. ‘Laten we wat anders gaan doen, hier schieten we ook niets mee op.’ Ik tik Sarah even aan en ze kijkt me verschrikt aan. Lachend schud ik mijn hoofd. ‘Schrik telkens toch niet zo. Ik doe je heus niets.’ Sarah gaat rechtop zitten en kijkt me boos aan. ‘Daar kan ik niets aan doen dat ik moet schrikken. En het is niet grappig!’ Zegt ze gauw als ze ziet dat ik dubbel lig van het lachen. Maar het duurt niet lang of we liggen allebei op de grond van het lachen. ‘Komen jullie eten?’ Schreeuwt mijn moeder vanonder de trap. ‘Komen eraan!’ Geef ik antwoord. Langzaam sta ik op en trek Sarah overeind. Nog steeds lachend komen we de keuken binnen en krijgen vragende blikken toe geworpen. Ik schud mijn hoofd ten teken dat er niets is. Als Sarah wil gaan zitten glijd de stoel weg en belandt ze weer op de grond. Nu gaan we allemaal stuk van het lachen. Boos kijkt ze in het rond en haar ogen blijven bij mij hangen. ‘Wat?’ Vragend kijk ik Sarah aan. ‘Je weet heel goed wat ik wil, Liam.’ Ze kijkt me aan en zet een pruillipje op. Dit keer schud ik mijn hoofd en negeer haar, wetend dat ze daar niet tegen kan. Het duurt dan ook niet lang of ze stoot me aan. Langzaam kijk ik haar aan en trek mijn wenkbrauwen op. Zuchtend geef ik Sarah dan toch maar een kusje op haar wang en ze laat me met rust. Mijn moeder zet het eten op tafel en nieuwsgierig kijk ik in de pan. ‘Het is spaghetti, Liam.’ Zegt ze als ze me ziet kijken. ‘Hmm, lekker!’ Zeg ik terwijl ik haar aan kijk. Mijn moeder schud grinnikend haar hoofd en gaat zitten. Nicola pakt de opschep lepel en schept iedereen wat spaghetti op. Als iedereen wat heeft beginnen we te eten. ‘Eet smakelijk.’ Klinkt het bijna tegelijk aan tafel. Als het eten gedaan is, gaan Sarah en ik weer naar boven. Na wat gepraat te hebben staat Sarah op. ‘Ik ga naar huis, anders heb ik daar weer problemen.’ Ze knuffelt me en geeft een kusje op mijn wang. Ik sta ook op en loop met haar mee naar beneden. ‘Dan zie ik je nog wel een keer.’ Glimlachend kijk ik haar aan. Sarah knikt en knuffelt me nog een keer. ‘Ja, misschien kom ik morgen nog wel langs. Doei!’ Ze loopt de voordeur uit en zwaait nog een keer. Als ze de hoek om is, doe ik de voordeur dicht en loop naar de woonkamer. ‘Is Sarah naar huis?’ Vraagt mijn vader. Ik knik en laat me naast hem vallen. Na een half uur nutteloos naar de tv te hebben gestaard gaat de bel. ‘Liam, wil jij even open doen?’ Vraagt mijn moeder vanuit de keuken. Ik sta op en open de voordeur. ‘Heb je me gemist?’ Zegt de stem van de persoon die ik nu het meest verafschuw.

Be happy, whatever happens in your life.