Meeting Park
en ja, ik eet het, hij is nogal kort, maar ik heb m in een half studie uur op school geschreven toen ik moest gaan leren --'' ik wist eigenlijk ook niet echt meer hoe ik m nog aan moest vullen, en ik ben niet echt fan van switchen van pov's in een hoofdstuk...
Preziosa Stella
Mijn eerste les op Hogwarts ging niet zoals ik had gehoopt. Door het bericht dat ik geen ouders is meer had was mijn zelfvertrouwen naar -335 gedaald. Ik liep het Potions lokaal binnen en keek rond of ik Draco of Blaise zag zitten. Blaise zag ik als eerst. Helaas zat hij al naast iemand. Dus ging min zoektocht verder. Ik zag Draco zitten en ging naast hem zitten. Hij was bezig met zijn spullen pakken en zuchtte geërgerd toen ik ging zitten. Hier schrok ik van, wat had ik gedaan? Toen hij opkeek veranderde zijn gezicht van geërgerd naar blij. ‘’Ook fijn om jou weer te zien’’ zei ik. ‘’Sorry, hoi, ik dacht dat je Park was.’’ Op het moment dat ik wilde vragen over wie hij het had, sneerde een schelle stem door het lokaal. ‘’Wat!? Wat doe jij daar! Draakie, wat is dit?’’ Een meisje met het gezicht van een hond kwam naar onze tafel gesneld. ‘’Dat is Park’’ zei Draco snel. ‘’Oké, ik weet niet wie je bent, maar wat ik wel weet is dat je op mijn plaats zit. Wegwezen of ik doe je wat!’’ Zonder iets te zeggen pakte ik mijn spullen en ging naar een leeg tafeltje achterin. Toen k mijn spullen op tafel had gelegd legde ik mijn hoofd erbij. ‘’Maar Draco…’’ ‘’doei Park’’ hoorde ik Draco’s stem. Ik kon alleen niet reageren. Pas toen hij naast me zat keek ik op. Hij keek bezorgd naar me. Ik besloot dat ik geen zin had in gedoe, dus ging ik recht zitten. Op dat moment kwam Snape binnen. Draco probeerde nog een paar keer contact te maken, wat hem staf opleverde. Nadat de lessen waren afgelopen ging ik naar het meer. Ik ging liggen en besloot nergens aan te denken. Na een paar minuten hoorde ik iemand. ‘’Wat was er bij Potions?’’
Nadat ik Blaise alles had verteld lag ik in zijn armen te huilen. Hij geloofde me eerst niet omdat het zo onwerkelijk klonk. Pas toen hij zag hoeveel pijn het deed om het te vertellen geloofde hij me.
We hadden alleen niet in de gaten dat een blonde jongen met stormachtige ogen ons vanaf de rand van The Forbidden Forest ons bekeek en daardoor in shock raakte. Want hij kreeg verkeerde gedachten bij het zien van onze omhelzing, hij zag alleen mijn tranen niet…
Er zijn nog geen reacties.