00.2

"Waar is mijn kind!", schreeuwde ik boos en wanhopig tegelijk. En kind kan toch niet zomaar verdwijnen? Twee dagen geleden had Billy me naar het ziekenhuis gebracht omdat ik weeën had. Twee weken te vroeg. Toch was mijn dochter gezond en wel ter wereld gekomen. En nu had iemand haar meegenomen? Waarom? Waarom Alyson? Billy zat verslagen naast mijn bed. Ik kon het niet geloven en ik wilde het niet geloven. Toen kwam er een of andere man in uniform binnen. "Bent u de moeder van het vermiste meisje?", vroeg hij met een diepe stem. Ik knikte. "Ik weet dat het nu een rot moment is, maar ik wil even een vraag stellen." "Is goed.", zei ik. "Heeft u enige idee wie uw kind zou kunnen hebben meegenomen?" "Nee... Of wel. Ik weet niet waarom, maar toen ik net zwanger was probeerde een totaal vreemde me te dwingen om abortus te plegen. Ze zei dat mijn kind iedereen pijn zou doen, en dat ze niet geboren mocht worden, of dat ik het kind aan haar moest afstaan. Ik weigerde en ze draaide helemaal door." "Mevrouw, waarom heeft u geen aangifte gedaan?", vroeg de agent. " Het leek niet belangrijk, ik wilde me focussen op me baby, niet op een gestoord mens die het niet kon hebben dat iemand anders zwanger was en zij niet.", zei ik. " Kunt u nog vertellen hoe ze eruit zag?", vroeg de agent. "Sorry, nee, het is al een paar maanden geleden en ik was een beetje van slag daarna.", zei ik verontschuldigend. "Oké, we zullen er alles aan doen om uw kind te vinden.", beloofde de agent.

Ze vonden het kindje niet. Sarah had haar hoop nooit opgegeven, want ze wist dat haar dochter ergens moest zijn. Hoewel er, naast een vage verklaring van een verpleegster, geen enkel spoor was hield ze altijd hoop.