18)Edward

Jacob Black vertelde Bella alles.
Op het kleine detail van wat wij waren na was Bella van de hele geschiedenis van de weerwolven op de hoogte. Toen Jacob klaar was met zijn verhaal boog hij verslagen zijn hoofd. Hij wachtte op Bella's reactie. Tot ieders verbazing werd Bella's uitdrukking bezorgd en toen ze opstond, naar Jacob toeliep en hem omhelsde brak mijn hart. Ze aanvaarde het gewoon.
Ze had net gehoord dat hij een weerwolf was en het leek haar niets te kunnen schelen. Misschien dat als ze mijn geheim te weten gekomen was, ze mij ook had geaccepteerd en dan waren zij en ik nu samen. Ik schudde de gedachte van me af. Het was hoe dan ook te laat.
"Jake... waarom ben je nu zo verdrietig? Het is toch allemaal goed? Jij bent oké, ik ben oké en we hoeven geen verhaal te verzinnen voor vanavond." Ze wierp een waterig lachje op Carlisle.
"Ik neem aan dat jullie het belastend bewijsmateriaal verwijderd hebben?"
"Geen glasscherven meer te vinden, en de ramen zijn vervangen," melde Carlisle haar. Bella's hand schoot naar haar hals.
"Hoe moet ik dat verklaren?"
"Daar zorg ik wel voor. Een beetje ijs, wat zalfjes en een klein laagje make-up en je bent beter dan nieuw." Bella keek Alice dankbaar, maar nog steeds een beetje onzeker aan.
"Ben je dan helemaal niet bang van me?" vroeg Jacob.
"Waarom zou ik? Er is toch niets veranderd sinds vanmorgen?
Nou, je kan in een grote hond veranderen, maar wat maakt dat nou uit? Het gaat erom wie je bent en niet wat je bent. Als je nou mensen zou vermoorden zou ik het er moeilijk mee hebben, maar je red juist mensen. Dus er is niets aan de hand." Jacob keek haar dolgelukkig aan, nam haar in zijn armen en drukte een vurige kus op haar lippen. Er klonk gejoel.
Ik wende mijn hoofd af, niet dat dat veel zin had, maar het met mijn eigen ogen zien was erger dan door de gedachte van een ander. Toen het voorbij was keek ik weer op, Bella had waarschijnlijk niet eens gemerkt dat ik weg gekeken had.
"Edward?" vroeg ze ik keek haar aan en er trok een warme gloed door me heen toen ik de vriendschap in haar ogen zag. Ze had mij ook aanvaard. "Mag ik weten waarom je me de afgelopen maanden genegeerd hebt?" Hoe kon ik haar dat weigeren?
"Je zal er niet blij mee zijn..."
"Voor mijn eigen bestwil?" rade ze. Ik knikte.
"Je hebt gezien hoe sterk ik ben. En ik ben me niet altijd bewust van mijn kracht. Niet dat ik het vergeet, maar ik weet niet of ik het goed kan inschatten. Snap je wat ik bedoel?" Ze knikte.
Toen deed ze iets wat ik nooit verwacht had. Wat niemand -zelfs Alice niet -had zien aankomen.
Ze liet Jacob los, liep met vastberaden passen op me af en sloeg haar armen in een vriendschappelijk gebaar om mijn middel en legde ze haar hoofd tegen mijn borst.
Totaal verrast hield ik mijn adem in en ik was niet de enige. Bijna iedereen in de kamer was gespannen.
"Bedankt, voor alles. Mijn leven, Jake's leven... bedankt," mompelde ze tegen mijn borst. Ik slikte en sloeg mijn armen zachtjes om haar heen. Ondanks de spanning voelde het heel goed. Zo goed zelfs dat ik mijn gezicht in haar haren legde en luisterde naar haar hartslag. Ik voelde hoe haar lichaamswarmte mij verwarmde en doordat zij helemaal geen last leek te hebben van mijn koude huid voelde ik me heel even mens.
"Het is zo stil daarbinnen..." mijmerde Bella plots. Ik keek op van haar haren en zag even een peinzende blik in haar ogen.
O, nee. Zou ze er dan toch achter komen?
"Edward? Is het een 'als ik je dit vertel moet ik je vermoorden' geheim?" Ik huiverde.
"Ja, zo zou je het kunnen noemen," mompelde ik, walgend van het idee alleen al.
"Dan zal ik er niet meer over na denken," beloofde ze. Ze aarzelde en drukte een vlinder lichte kus op mijn wang. Het was niets bijzonders, maar genoeg om een klein vleugje jaloezie bij Jake op te wekken en om mij even in de zevende hemel te laten vertoeven. Toen liet ze me los en liep naar Emmett en Jasper.
"Jullie ook bedankt." En ze stak haar hand uit. Jasper schudde haar hand, maar Emmett zou Emmett niet zijn als hij niet de clown zou gaan uithangen.
"Hé, waarom krijg ik geen knuffel?" zei hij met een kinderlijk stemmetje waarna hij Bella vastgreep en haar in het rond zwaaide.
"Wow! Zet me neer, ik word duizelig!" giechelde Bella na een paar rondjes. Ze gedroeg zich zo normaal bij mijn familie. Misschien zou vanavond beter uitpakken dan ik dacht...
Plots begon Alice vrolijk op en neer te springen en in haar handen te klappen. "Jippie!"
"Wat is er zo leuk?" vroeg Bella. Ik zag het visioen in Alice's hoofd.
"Alice..." begon ik waarschuwend.
"Verpest mijn lol nu niet Edward!" snauwde Alice tegen mij voor ze zich naar Bella wende.
"Wij gaan zo'n goeie vriendinnen worden! Ik weet het zeker!" Bella keek even onzeker, maar al snel lachte ze naar Alice alsof ze inderdaad al vriendinnen waren.
"En hoe weet jij dat zo zeker?" Bella's ogen twinkelden nieuwsgierig. Alice dacht even na, keek om zich heen en besloot toen dat het geen kwaad kon als Bella hiervan wist.
"Ik kan de toekomst zien." Bella's ogen werden groot.
"Cool, en kan jij dat alleen?" vroeg ze.
"Jep, van iedereen en overal. Ik zie bijvoorbeeld dat je stiefvader en je moeder binnenkort terug gaan naar Phoenix...dat of ze blijven in Jacksonville. Het is nog onduidelijk. Hangt van keuzes af snap je? De toekomst is als een rivier, niet als een steen. Hij verandert door invloeden van binnen en buitenaf." Bella keek naar de rest van mijn familie.
"Kunnen jullie allemaal zo van die dingen?" Bella slaagde er altijd in precies de juiste vragen te stellen. Grappig. Juist dat bleek mijn zwakke punt te zijn tijdens ons eerste gesprek.
"Alleen Jazz en Edward. Jasper kan gevoelens voelen en beïnvloeden. En Edward leest gedachten." Bij dat laatste begon Bella te blozen.
"Heb je dan alles gehoord van wat ik dacht de afgelopen maanden?" vroeg ze een beetje beschaamd. Waarom? Had ze dan iets gedacht dat me zou beledigen? Of iets dat ik juist graag wilde horen? Misschien gewoon iets wat ik lachwekkend zou vinden... Ze zou het me waarschijnlijk niet vertellen.
"Nee, was het maar waar. Jij bent de enige in deze wereld wiens gedachten ik niet kan lezen. Ik hoor niks! Zelfs niet een klein beetje, en dat is knap vervelend." Het luchtte op de frustraties tegen haar op te biechten.
Bella dacht even na. "Dat verklaart wel het een en ander..."
Jacob begon onrustig te worden.
Wat nou als ze hem leuk gaat vinden? Wel, natuurlijk hij is een geweldige gast, maar hij blijft een vampier... hoe veilig is dat? En wat voor toekomst is er voor haar als... oeps dat hoort hij natuurlijk... Sorry Edward niets persoonlijk. Ik knikte zachtjes als teken dat ik het begreep.
Ik wist dat het niet goed was, maar door zijn gedachten voelde ik ook een sprankje hoop. Stel je voor dat de warme lippen die ik tegen mijn wang had gevoeld zich op mijn lippen zouden drukken?
Dat we samen door de gang zouden lopen en ik iedereen zou horen fluisteren 'Kijk nou, Bella Swan gaat met Edward Cullen.' En nog beter dat ik de jaloezie in de hoofden van jongens als Mike Newton zou horen...
Maar ik wenste Jacob Black de pijn die het hem zou opleveren niet toe.
"Het spijt me van mijn gedrag Bella, het was echt voor je eigen bestwil. Ik mocht het risico niet lopen dat je me interessant ging vinden, op welke manier dan ook. Dat zou veel te gevaarlijk zijn." Ik zei die woorden om duidelijk te maken dat er niet meer voor ons was dan vriendschap, hoewel ik daar diep in mijn hart anders over dacht en ernaar verlangde om haar weer in mijn armen te hebben zoals net.
Bella bleef glimlachen en knikte begrijpend. Ze wierp een blik op de klok.
"Jake, ik vrees dat je naar huis moet anders wordt Charlie achterdochtig. Nog eens bedankt voor vanavond. Ik vond het echt leuk met je," zei ze alsof dit een doodnormaal avondje uit was geweest.
Ze leek er een soort talent voor te hebben om vreemde dingen uit haar hoofd te zetten en te doen alsof alle vreemde dingen doodnormaal waren. Het zou me niets verbazen als ik morgen zou merken dat ze met haar vriendinnen zou zitten kletsen en blozend zou zeggen dat Jacob haar gezoend had en de gilletjes van opwinding gelaten zou ondergaan zonder ook maar één seconde een huivering te moeten onderdrukken omdat ze terugdacht aan wat er na die kus gebeurt was. En als iemand haar vroeg waarom ik en mijn familie haar plots aanspraken op de gang en ik weer met haar sprak tijdens Biologie zou ze waarschijnlijk haar schouders ophalen en zeggen 'Weet ik niet. Moet je aan hen vragen.' En daarmee zou de zaak zijn afgedaan want niemand zou ons ooit aanspreken ongeacht hoe nieuwsgierig ze waren.
"Weet je zeker dat je het red?" Bella knikte zelfzeker tegen Jacob.
"Alice gaat me nog een make-over geven dus ik heb nog even gezelschap. En ik weet zeker dat dokter Cullen me nog eens zal onderzoeken voor hij gaat." Ze wierp een korte blik op mij toen ze dat zei. Ik wist niet waarom en het kon me op dat moment niet veel schelen. Ik was verzonken in gedachten aan de volgende dag.
Ik zou met haar kunnen praten zonder me schuldig te voelen. We zouden ons gedragen als twee goede vrienden.
Ik sloot me af voor die gedachten. Ik moest me nu even op het hier en nu concentreren. Ik liep op Jacob Black af en schudde hem de hand.
"Het ga je goed Jacob Black." Jacob knikte en glimlachte naar me, daarna boog hij eerbiedig en dankbaar zijn hoofd naar Carlisle en voor hij de andere wolven de deur uit volgde gaf hij Bella nog een korte zoen.
En toen was de kamer wolf vrij niet dat dat hun geur weg nam, maar na vanavond stond ik helemaal anders tegenover weerwolven.
Ze waren best oké, maar wel gevaarlijk...stel dat Bella hetzelfde zou gebeuren als de geliefde van de leider...
Ik huiverde bij de gedachte en hoopte dat Jacob haar zou vertellen wat de gevaren waren van het samen zijn met weerwolven.
"Zo Alice, laten we maar beginnen," zuchtte Bella.
Alice wist alles, maar dan ook alles over hoe je, je huid er gaaf moest doen uitzien ook al had ze dat nergens voor nodig. Ze kende elk soort zalfje, elke camouflage truc. Ik had mijn ogen vaak gerold als reactie op haar obsessie betreffende elke menselijke tiener hobby die ze had gehad. Nu bleek het nuttig te zijn.
Ze bekeek de blauwe plekken op Bella's huid eerst zorgvuldig. Victoria's handen hadden duidelijke afdrukken in haar hals achtergelaten.
"Waar is de badkamer?" vroeg Alice.
"Boven, trap op, eerste deur," mompelde Bella en Alice vloog naar boven Bella met zich mee sleurend.
Ik lachte zachtjes. Alice was niet te schatten.
"Edward?" Carlisle maakte zich zorgen om me. Hij wist hoeveel Bella voor me betekende en hoe moeilijk het voor me moest zijn te zien hoe een andere jongen haar zoende en omhelsde.
"Alles oké Carlisle. Het moet haar keuze zijn. Als ze hem wil wil ze hem. Wil ze mij..." Ik slikte. Want het idee om haar te hebben was overweldigend. Alleen de droom al vervulde me met hoop en geluk. Ze had me omhelsd, ze had me op de wang gekust. Ik streek afwezig over de wang die door haar lippen was beroerd.
Het was een fantastisch gevoel geweest. Ik wilde meer van dat. Ik wilde haar hand in de mijne voelen. Ik wilde haar vasthouden en mijn lippen op haar voorhoofd drukken, haar wangen...haar lippen.
"Edward straks ga je hyperventileren," grapte Emmett. Mijn adem was inderdaad in een hogere versnelling geschoten.
Ik maande mezelf weer tot kalmte. Ik hoorde Bella en Alice boven kletsen. Het klonk alsof ze het naar hun zin hadden.
"Bovendien," ging ik verder. "Mag ik Jacob Black wel. Ik denk dat vanavond het begin zou kunnen worden van een mooie, maar vreemde vriendschap."
Carlisle was blij dat ik er zo goed mee om leek te gaan. Ik meende het. Ondanks mijn jaloezie tegenover hem wist ik dat we het best met elkaar konden vinden. Het enige probleem was dat we beiden van hetzelfde meisje hielden en dat maar al te goed van elkaar wisten.
Maar als hij er hetzelfde over dacht als ik dan zou dat geen probleem hoeven te zijn.